Kirkjuritið - 01.07.1970, Qupperneq 39

Séra Jónas Gíslason:
Á ég að gæta bróður míns?
Synoduserindi í útvarpi
var á gangi á götu í erlendri stórborg fyrir fáeinum árum.
gekk ég fram á lióp manna, sem safnazt liafði saman. Lög-
reglan var komin á vettvang. Eitthvað óvenjulegt liafði borið
við. Ég sneri mér að eldri konu í bópnum og spurði hana,
Évað þama hefði gjörzt.
«Ég veit það ekki gjörla, svaraði bún. „Ég heyrði áðan
einlivern hávaða upp í lierbergið mitt, en ég þorði ekki að
gæta að því, hvað um væri að vera. Fyrst eftir að lögreglan
Var komin á vettvang, þorði ég niður á götuna. Ég vil ekki
Éíta blanda mér inn í neitt, sem mér kemur ekki við.“
^etta svar festist í huga mér. Ég er ekki að dæma þessa
konu, en mér flaug í hug setningin, sem ég lief valið sem
yfirskrift yfir mál það, sem ég flyt liér.
^ ég að gæta bróður míns?
Þessi spurning er aldagömul, næstum jafngömul mannkyni.
Kain vissi að vísu á sig sökina af drápi Abels bróður síns,
er hann spurði hennar fyrstur allra manna, en lionum fannst
reynandi með henni að fría sig allri ábyrgð, koma sökinni
sér. Sérliver var sjálfum sér næstur. Hver varð að sjá
sig.
Og fleiri liafa spurt sömu eða svipaðrar spurningar í mann-
'enni síðan, einkum þegar þeim fannst ])örf á að hlaupast
l,ndan áhy rgð, firra sig vandræðum eða óþægindum vegna
annarra.
H.
eð kenningu sinni veldur Jesús Kristur þáttaskilum í lífi
'nanna hér á jörð.