Kirkjuritið - 01.07.1970, Qupperneq 44

330
KIRKJURITIÐ
tækasta hjálparstarf, sem nú er unnið af einkaaðilum í þess-
um heimi. Og með því að leggja lið sitt þeim öðrum lijálpar-
samtökum, sem mest og bezt starf vinna, svo sem Rauða kross-
inum, þá verður miklu meira gagn af þessu starfi en ella.
Fróðlegt væri að nefna dæmi úr þessu hjálparstarfi en það
tæki of langan tíma að rekja þau nákvæmlega.
Austur í Indlandi hefur verið unnið að því að sigrast a
erfiðleikum, sem leiddu af langvinnum þurrkum. Þar eru
gjörðar áveitur, borað eftir vatni, nýtt land brotið til rækt-
unar og indverskum bændum kenndar nýtízku aðferðir í land-
búnaði. Sama ntáli gegnir víða í Afríku. Skólar eru reistir til
að kenna íbúum þróunarlandanna nýjustu vinnubrögð í iðn-
aði og landbúnaði. Milljónum flóttamanna um gjörvallan
Iieim er hjálpað til þess að befja nýtt líf á nýjum stöðum.
Takmarkið er alls staðar eitt og bið sama: Hjálp til sjálfs-
bjálpar. Það er liin eina hjálp, sem kemur að fullum notuni,
þegar til lengdar lætur.
IV.
Heimurinn befur minnkað í vitund okkar. Enginn staður a
jarðríki er lengur svo fjarlægur, að ekki megi komast til
Iians á nokkrum klukkustundum. Og allar fréttir berast sain-
stundis um gjörvalla jörð.
Þessi staðreynd eykur tilfinningu okkar fyrir því, að við
erum allir í sama báti, mennirnir. Við getum ekki lengur látið
eins og mannleg neyð einbvers staðar úti í hinum stóra lieinn
komi okkur ekki við. Þegar sjónvarpið flytur inn í stofu til
okkar myndir af börmungum fólks í fjarlægum löndum, finn-
um við til meiri samúðar en áður. Neyð annarra snertir okk-
ur. Okkur kemur liún við.
Við eigum að gæta bróður okkar.
Við Islendingar erum bæði fáir og vanmegnugir. Og við
eigum við okkar eigin erfiðleika að stríða. Það kann að virð-
ast svo, að lítið muni um okkur og okkar skerf.
Þó liafa Islendingar jafnan lagt af mörkum góðan skerf,
þegar til þeirra liefur verið leitað til bjálpar, og ofl verið
í fremstu röð miðað við íbúatölu. Er það vel.
A