Kirkjuritið - 01.06.1971, Síða 18

skolan. Hann var gamall skóli. Afi
minn, föðurfaðir, hafði gengið í
hann.
— Var hann líka málari?
— Nei, nei, hann var doktor í
jarðfrœði. En hann teiknaði og litaði
mjög mikið. Ég á hér koparpening,
einhvers staðar, sem hann hafði
fengið fyrir málun, verðlaunapening.
— Svo að þetta gengur í œttir?
segir séra Arngrímur og svarar síðan
sjálfum sér: Já, auðvitað gengur það
í œttir.
Ég spyr, hvort Gréta hafi ekki
stundað myndskreytingar kirkna
eitthvað að ráði í Svíþjóð, áður en
hún fluttist út til íslands, en hún
gerir lítið úr því, segist hafa farið
svo að segja af skólabekknum hing-
að. Þó hafði hún verið ráðin til að
mála sœnska sjómannakirkju í Pól-
landi, en veikindi móður hennar ollu
því, að hún fór aldrei þangað. Hins
vegar vann hún með Mánson,
kennara sínum, og fyrir hann að við-
gerðum á loftskreytingum.
— Svo var þetta ekkert sem hét,
fyrr en við fengum að mála kirkjuna
í Hafnarfirði, segir hún.
— Það var fyrsta sjálfstœða verk-
efnið? Og hvenœr var það?
— Ja, ég er með það hérna í bók
hjá mér. Það er líklega betra að gá,
anzar hún og vindur sér frá til að
finna bókina.
Bundinn af litum og táknum
Á meðan hún er í burtu, er Jón
spurður, hvort leiðir þeirra hjóna
hafi fyrst legið saman á skólanum
þar í Stokkhólmi, og játar hann því,
segir, að þau hafi verið þar saman í
tvo vetur. Gréta hafði þó verið einn
vetur á skólanum, þegar hann kom
þar fyrst. Mánson var kennari
þeirra beggja, enda var hann í senn
listmálari og málarameistari.
Það kemur í Ijós, að Hafnarfjarðar-
kirkja hefur verið máluð 1933.
Síðan fregnum við lítið eitt meirö
um uppvöxt frú Grétu. Hún er fœdd
rétt utan við Stokkhólm, en nokkur
bernskuár sín, fram að tíu ára aldri
var hún í Danmörku og þykist hafa
haft mjög gott af því, segir hún. Þar
byrjaði hún barnaskólanám.
Ég gerist svo djarfur að spyrja,
hvort nokkur sérstök trúarleg áhrif
hafi verið bundin við það, að hún
fór að gefa sig að kirkjulist.
— Það held ég ekki, anzar hún-
— Það er þá fyrst og fremst list-
in?
— Já — og svo held ég, að þetta
hafi orðið svo heillandi og skemmti-
legt vegna þess, að svœðið verður
svo takmarkað, sem listamaðurinn
verður að hreyfa sig á. Það gera
„symbólin". Hann er bundinn bœði
af táknum og litum.
— Já, það setur náttúrlega skorð-
ur og leiðir áfram, segir séra Arn-
grímur.
— Og eins er það einnig, þegaf
verkefnið er eitthvað viðameira, þa
verður málarinn bókstaflega að lesa
sér til í testamentunum.
Það hefur ekki komið fram á mér
— Jón, þú ert runninn úr íslenzk-
um jarðvegi, vitanlega allt annars
konar?
16