Kirkjuritið - 01.06.1971, Síða 28

ingunni um gildi myndlistar í kirkj-
um, en jafnskjótt og ég hef nefnt
það, verður mér Ijóst, að hér voru
orð óþörf. Það er líkt og þögn til-
beiðslunnar sé komin inn i stofuna.
— Jú, við erum sammóla um, að
hún sé predikun og tilbeiðsla, ein-
staklingnum styrkur í hvoru tveggja.
Gréta hefur orð ó því, að skreyt-
ingin megi þó með engu móti verða
of mikil, því að þó geti hún valdið
truflun.
— Er hugsanlegt, að myndlist í
kirkjum hafi lokið sínu hlutverki? Á
hún ekki lengur rétt ó sér?
— Það skil ég ekki, segir Gréta.
Hún hlýtur að geta komið fram í
hverju formi sem er, mólun, vefnað-
arvinnu, jórnsmíði. Einhver ókveðin
„symból" eru alltaf nauðsynleg til
þess að kirkja þekkist fró öðrum
húsum.
—- Jú, mér er Ijóst, að myndlist
og trú hafa fylgzt að fró upphafi
mannkyns. En hvað er að gerast ó
íslandi og hver eru rök þess, þegar
skyndilega virðist sett bann ó mynd-
list í kirkjum?
Gréta svarar spurningunni ekki
beint, en segist halda, að fólk hafi
þörf þess að geta horft ó eitthvað
í kirkjum. Hún segir, að mynd sé
ekki aðeins predikun, heldur sé aug-
anu nauðsyn ó einhverju til að hvíl-
ast við. Hún minnist kirkju einnar,
sem öll var klœdd grómóluðum, rók-
uðum panel. Þar var hver einasti
bekkur nagaður. Börn, sem komið
höfðu í kirkjuna, höfðu sjóanlegd
verið óróleg og ekkert haft að hugsa
um annað en naga mólninguna ó
bekkjunum.
— En hugsi ég um furubekk eins
og í kirkjunni í Odda, þó er þar þó
kvistur, sem hœgt er að horfa ó og
fylgja. Svo er þar annar kvistur, sem
er svolítið öðru vísi. Kvistir eru þo
myndir. Og sama er að segja um
hljómleikasal. í honum þarf líka að
vera eitthvað til að horfa ó. Það er
miklu hœgara að muna það, sem
sagt er og það, sem heyrist, ef horft
er ó eitfhvað.
Arkitekfinn er sennilega ónœgður
með auða fleti í kirkju sinni. Síðan
setur hann kross einhvers staðar ó
skó, til þess að hann geti orðið svo-
lítið fróbrugðinn krossinum í nœstu
kirkju. En hverju er fólkið bœttara?
Veit einhver svarið?
G. Ól. Ól.
Rót predikunarinnar er þar, sem Andinn túlkar Krist. Túlkunin
hefst ekki eingöngu þar, sem þekking ó Jesú sögunnar er fyrir
hendi, heldur hefst hún í sklrn Andans, þeim Anda, sem er
túlkandi hins sögulega Jesú. Það hefir aldrei verið til predikun
ón Heilags Anda og mun ekki verða.
Úr bók D. W. Cleverley Ford. Sjá bls. 68
26