Kirkjuritið - 01.06.1971, Qupperneq 76

í Fyrra Korintubréfi (I. Kor. 1:21)
lesum við: . . þóknaðist Guði að
gjöra hólpna með heimsku predikun-
arinnar þó, sem trúa". Hér er ótt við
það, sem predikað er, k e r y g m a ,
ekki það að predika. En eigum við
að aðskilja það að predika
merkingunni í kerygma? Er ekki það
að predika hluti af hjólprœðis-
starfi Guðs?
Predikunin er ekki af mannlegum
toga spunnin, hún ó rót slna í Guði.
Að predika er í eðli sínu boðun þess,
sem Guð hefir gjört, eða öllu heldur
það, sem Guð hefir gert ! Kristi. Það,
sem gefur predikuninni merkingu er
ekki predikarinn, heldur það, sem
hann predikar. Skýrt dœmi um þetta
er í Mark. 5:20, „Og hann fór burt
og tók að kunngjöra ! Dekapolis, hve
mikla hluti Jesús hafði gjört fyrir
sig". Þetta er predikun. Vegna þessa
eðlis predikunarinnar, þó verðum við
að bera niður í sögunni. Predikun
birtir hvað Guð hefir gert (for-
tið). Hér skal aðgót höfð. „Sagan, !
sjólfri sér, hefir engan hjólprœðis-
kraft", segir Elizabeth Kinniburgh !
grein sinni „Preaching the
Historical Jesus". Bult-
mann hefir rétt fyrir sér, ! vissum
skilningi, er hann segir, að Krists
viðburðurinn sé sagan -j- boðun
þessa -(- viðtaka ! trú. Predikun hefst
ekki ! sögunni, heldur ! trú. Rœtur
hennar eru í trúnni. „Eg trúði, þess
vegna talaði eg" (II. Kor. 4:13).
Þannig hefir það óvallt verið. Þannig
er það enn. Grundvöllur predikunar-
innar er trú. Þegar útfiri er í trúnni
er einnig útfiri ! predikuninni. Predik-
un og trú eru samofin. Trú er ekki
74
mannleg tilfinning, eins og Schleier-
macher kenndi. Slik mannleg tilfinn-
ing er ekki grundvöllur predikunar.
Trú er sannfœring og svar, samofin
gjörvöllum persónuleikanum, huga,
tilfinningu og vilja. Trú er sannfœr-
ing og svar við því, sem er andspœn-
is henni. Só, sem stóð andspœnis hin-
um fyrstu predikurum, postulunum,
var Jesús fró Nazaret — líf hans,
starf, dauði og upprisa. Predikun á
upphaf sitt ! trú, sem er sannfœring,
sannfœring u m h a n n . Predik-
unin á rót sína ! sannfœringunni um
Krists viðuburðinn. Predikunin á rót
s!na I trú, og trúin er vakin af sögu-
legum viðburðum.
Þar eð predikunin á rót s!na ! trú,
sem grundvölluð er á Krists viðburð-
inum og er fyrst og fremst tengdur
Nýjatestamentinu, þá á hún samt
forvera ! Gamlatestamentinu, og það
má ekki slita úr tengslum. Meðal
þeirra atburða, sem þar ber að íhuga
er lausn ísraels úr Egyptalandi. Þetta
var predikað. Þetta er kerygma
Gamlatestamentisins. Guð var að
verki ! sögunni við Rauðahaf og a
Sinaífjalli, þar sem sáttmálinn var
gjörður. Spámennirnir eru flutnings-
menn þessarar sögu. Þetta er höfuð-
atriði. Eigi að vera mögulegtað skilja
predikun rétt, að biblíulegum skiln-
ingi, þarf verki Guðs ! sögunni að
vera veitt viðtaka ! trú. Einnig þarf
menn til að túlka starf Guðs. Þessu
hlutverki gegndu spámennirnir, þess
vegna má skoða þá sem fyrirrennara
predikara Nýjatestamentisins.
Hér kemur og fleira til. Þegar spá-
menn áttundu aldar predikuðu, sáu
menn hinn skapandi mátt orðsins-
Á