Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 21

Síra Friðrik FriSriksson.
Þótt aldarfjórðungur sé nú liðinn frá
móti þessu, er það enn mörgum í
fersku minni, enda var það talsverður
viðþurður í Reykjavíkurlífinu. Hins
Ve9ar urðu nokkru síðar þáttaskil í
hinu kristilega, norræna stúdentasam-
starfi. Má trúlega rekja það til þreyttra
viðhorfa í guðfræði sem íyrr. Alda-
^nótaguðfræðin var að vísu víðast hvar
Ur sögunni, en í hennar stað kom ein-
^vers konar kristileg þoka eða molla,
Sem gerði landamörk óljós og vegi
vi|iugjarna. Þá fór smám saman að
bera á því, að einhugur og heilindi
v°ru ekki af sama tagi og áður. Hinn
Sænski armur hreyfingarinnar lognað-
ist nálega alveg útaf um 1955. Sá
óanski var einnig illa kominn, og loks
fer svo, að Norðmenn kipptu að sér
hendi og kusu að vera einir á báti
UrT1 sinn.
^n þessi saga er saga guðsríkis í
hnotskurn. Það getur ekki liðið undir
lok. Brátt tóku nýir, grænir broddar
að spretta upp úr kalblettunum. Og
nú er svo komið, að þráðurinn hefur
verið tekinn upp að nýju. Haldin eru
mót um öll Norðurlönd og Kristur
boðaður af engu minni eldmóði en
áður.
Grundvöllurinn og þrönga hliðið
Sænsku stúdentasamtökin hafa gefið
út rit til að minnast þess, að fimmtíu
ár eru liðin frá því, að Svíar gerðust
virkir í norrænu samstarfi að kristileg-
um stúdentamótum, Carl Fr. Wisloff,
prófessor, sem síðari ár hefur verið
einna kunnastur kennara við Menig-
hedsfakultetet í Ósló, ritar þar fyrstur
manna um sérkenni hins kristilega
stúdentastarfs. Þar segir svo m. a.:
„Á grundvelli Biblíunnar", — það
var kennistefið. Að því, er ég bezt
veit, — Hans Hoeg, rektor, er heim-
ildarmaður minn, — voru það sænsku
frumherjarnir, sem fyrstir kölluðu mót-
in svo. Vér fundum, að þar með var
einmitt það sagt, sem vér vildum vekja
athygli stúdentanna á. Og svo er enn.
Hvað er með því sagt?
Á grundvelli Bibliunnar — hlýtur i
fyrsta lagi að merkja, að vér teljum
Biblíuna vera traustan grundvöll, sem
unnt sé að byggja á. Ekki eru allir
sammála um það. Ríkjandi hugmynda-
fræðingar í trúfræði og heimspeki
samtímans gefa slíkri afstöðu lítinn
gaum. Vér höldum þó fast við hana
sem kristnir siðbótarmenn. Þar með
vildum vér sagt hafa: Vér erum þess
ekki umkomnir að komast að því sjálf-
259