Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 42

ferðislega tilfinning hans var framúr-
skarandi næm. Og vilji hans svo ein-
beittur, að hann sá ekki torfæruna."
Og síðar segir svo sr. Friðrik um
þennan sama skóla: „Mér kemur til
hugar dómur mjög gáfaðs manns um
þennan skóla. — Hann hafði verið þar
í þrjú ár samtíða sr. Páli, útskrifazt
um leið og hann — og varð síðar
prófessor við ríkisháskólann í Minne-
sota: „Það, sem við höfðum upp úr
verunni þar, var ekki þekkingin",
sagði hann. Hana hefðum við getað
fengið eins mikla — eða jafnvel meiri
annars staðar. En það var hugmyndin
um prestinn, hvernig hann ætti að vera
bæði innvortis, sem var hið langbezta,
er við fórum með burt þaðan. Þessi
hugmynd um prestinn, sem þar varð
að lífi og blóði innan í okkur, hafði
langtum meira gildi en allt hið annað.
Og hana veit ég ekki til, að við hefð-
um getað fengið jafn hreina og göf-
uga í nokkrum öðrum stað.“ — „Og
af henni hafði sr. Páll Þorláksson
fengið sinn skerf,“ — bætir sr. Friðrik
svo við þessa umsögn prófessors-
ins.
Páll Þorláksson útskrifaðist frá
skólanum í St. Louis vorið 1875 og
vígðist þá um sumarið sem prestur
Norðmanna og íslendinga í Wiscons-
in-fylki í Bandaríkjunum.
Þá víkur sögunni aftur hingað
heim á Frón. — Eftir að Páll fór vestur
höfðu þeir skrifazt á hann og sr. Jón.
Hvatti Páll vin sinn mjög til að fara
að sínu dæmi, flytjast til Bandaríkjanna
og gerast þar prestur norskra land-
nema. — Hvort þetta reið baggamun-
inn í huga sr. Jóns eða hvort vöknuð
var áður hjá honum einhver löngun
til þess að flytjast út fyrir íslands
strendur, er ekki gott að segja. En
staðreynd er, að eftir meiri eða minni
umhugsun afréðu þau hjónin að fiytja
vestur um haf árið 1873.
Ekki varð af því, að hann gerðist
prestur meðal Norðmanna, eins og
hann upphaflega hafði í huga. — Þeg-
ar vestur kom, varð það fijótlega Ijóst,
að hann átti ekki samleið með norsku
synódunni, — svo mjög greindi hann
á við þá um ýmis kenningaratriði. —
Hann starfaði þó fyrst um sinn sem
kennari á vegum sýnódunnar. Eftir það
fór hann eitthvað að fást við blaða-
mennsku. M. a. var hann um nokkurt
skeið ritstjóri norsks blaðs, sem gefið
var út í Minneapolis, — og hét Bud-
stikken (Herörin). — i Minneapolis
kunnu þau hjónin einkar vel við sig
— og Budstikken blómstraði í rit-
stjórnartíð sr. Jóns.
En svo var það árið 1877, að sr.
Jón fékk köllun frá löndum sínum f
Nýja islandi, að hann kæmi og gerðist
prestur þeirra.
Þeirri köllun svaraði sr. Jón á já-
kvæðan hátt, — og þar með var fram-
tíðar-lífsbraut hans endanlega mörk-
uð. — Þau hjónin tóku sig upp frá
Minneapolis og héldu norður til Nýja-
íslands. Þangað komu þau eftir
þriggja vikna ferð, — hinn 8. nóvem-
ber. — Þar beið þeirra þegar þrotlaust
starf, — erfiðara en orðum verði að
komið. — En það kom þá þegar [
Ijós, og sannreyndist æ betur eftir Þvl
sem árin liðu, að sr. Jón Bjarnason
var miklu nær ofurmennsku en meðal-
mennsku í starfi sínu á þeim lítt gróna
280