Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 52

messu. — ÞaS er nú svo. Hvað þykir
honum leiðinlegt? Sá, sem tekur að
sér að fella úrskurð um það eftir sín-
um geðþótta, er að sjálfsögðu að gera
sér Guð í sinni mynd. Og það athæfi
er hvorki gott né gáfulegt. Hins vegar
er heimskan hjá Guði mönnum vitrari,
og það, sem hann hylur fyrir spek-
ingum og hyggindamönnum, opinberar
hann smælingjum.
Það er engin nýjung, að kristin kenn-
ing og kristin iðkun þyki lítið skemmti-
efni. ,,Ekki er gaman að guðspjöllun-
um“ sagði kerlingin, sem heldur vildi
tröllasögurnar og lygasögurnar. Þann-
ig ferst þeim, er andi Guðs fær lítt að
snerta. Heyrandi heyra þeir ekki og
sjáandi sjá þeir ekki. En Guð hefur
svo til skikkað, að menn skuli hólpnir
verða fyrir heimsku predikunarinnar.
Án orðsins, án brauðsins, þ. e. a. s.
hinnar helgu máltíðar, og samfélags-
ins hafa kristnir menn aldrei þrifizt né
fengið varðveitt líf sitt í Jesú Kristi.
Að vísu er kristin trú trú hins eina,
og hjálpræði það, sem Guð býður í
Jesú Kristi, er hjálpræði handa hverj-
um og einum týndum sauð. Hvergi
mun sá eini sauður raunar hærra met-
inn en í Guðs ríki. Og þó er kristinn
dómur þess eina aldrei einkamál með
öllu. „Hvar sem tveir eða þrír eru
saman komnir í mínu nafni, þar er ég
mitt á meðal þeirra,“ sagði Jesús og
benti með þeim orðum, sem og ýmsum
öðrum, til þess, að kristnin er ein, eitt
líf, einn líkami, ein játning, ein trú.
Leyndardómur hennar og líf er ekki
í einveru né einförum, heldur í ein-
ingu. „Allir eiga þeir að vera eitt, —
eins og þú, faðir, ert í mér og ég í
þér------. “ — „Ég er vínviðurinn. Þér
eruð greinarnar.“ — „Verið í mér, þá
verð ég líka í yður.“
Því var það, þegar í upphafi, að
kristnir menn héldu hópinn og höfðu
allt sameiginlegt. „Og daglega héldu
þeir sér með einum huga stöðugt í
helgidómnum--------. “ — „Og þeir
héldu sér stöðuglega við kenningu
postulanna og samfélagið og brotning
brauðsins og bænirnar." Þeir vissu,
að hinn upprisni og uppstigni Drottinn
þeirra var í Orðinu, í sakramentunum,
í lærisveinum sínum og játendum og
þeim smælingjum sínum, er miskunnar
þurftu. Annars staðar var hann vart að
finna á jörðu, svo að óyggjandi væri.
Og skylda kristins manns var að vera
þar, sem Drottinn hans var. Og svo
er raunar enn og verður ætíð.
Það er með öðrum orðum ekkert
hégómamál, hvort kristinn maður rækir
Orðið og sakramentin og samfélagið
við lærisveinana, hina kristnu safn-
aðarmessu f helgidóminum, og misk-
unnarverkin. Sé að því spurt, hvort
maður geti ekki verið kristinn án
þessa, þá er svar Ritningarinnar af-
dráttarlaust neitandi. Jesús Kristur
hafnar þeim mönnum, er þykjast ját-
endur hans og kalla hann herra, en
hliðra sér hjá því að vera þar, sem
hann er og vinna verk hans. Það,
sem Guði þykir leiðinlegt, er ekki
safnaðarmessa eða samkoma ófull'
kominna og fákunnandi lærisveina
hans, heldur hefur hann „útvalið það,
sem heimurinn telur heimsku, til þess
að gjöra hinum vitru kinnroða," og
það, „sem heimurinn telur veikleika,
til þess að gjöra hinu volduga kinn-
290