Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 69

staðhæfíng rétt. En hún yrði hættu-
leg lygi, ef vér byggjumst við því, að
hún gæfi hina einu og altæku viðmið-
unarreglu sem grundvöll boðunar vorr-
ar. Engin frumregla fyrir andlegt líf
Qetur ein sér þjónað sem heildarregla,
er náð geti yfir alla þætti þess. Það er
ekki unnt að koma öllu fyrir í einni út-
listun. Því að vér mennirnir eigum oss,
jafnvel í þessu máli, ekkert öryggis-at-
hvarf, heldur verðum vér í takmörkun
vorri að gjöra af auðmýkt margvíslega
hluti til að höndla allt. Vér verðum því
að gjöra oss far um að nálgast Guð,
ef vér eigum að verða þess umkomnir
að þjóna náunga vorum, — og vér
uálgumst Guð meö þvi að þjóna ná-
unga vorum: hvort er undir öðru kom-
ið. og samt er hér ekki um sömu fyrir-
bærin að ræða. Og það er þess vegna,
sern einmitt verkefni vort og embætti
krefjast þess af oss, á þessari hugleið-
!ngarstund, að vér látum oss sérstak-
ie9a umhugað um vort eigið hjálpræði
mitt í þjónustu vorri.
Það, sem vér munum hugleiða í
Þessari stuttu hugvekju, má draga
saman í tvær setningar. í föngunum,
sem faldir eru hirðis-umsjá vorri,
finnum vér Krist, Drottin vorn. Og í
Þessum föngum finnum vér oss sjálfa,
en það, sem vér sjáum í þeim, er hinn
ieyndi sannleikur um vort eigið ástand.
1- Kristur í föngunum
Vér finnum Krist, Drottin vorn, í föng-
unum. Vér verðum að finna hann þar;
Þer er hann vissulega að finna, og þar
yerður hann fundinn með þeim hætti,
að kynni vor af honum munu einnig
frelsa oss og gjöra oss hamingjusama.
Þess gerist engin þörf að minna
yður á reynslu yðar sjálfra sem fang-
elsispresta. Þessi reynsla, í öllum
sínum biturleika og hryllingi er
nærstæðari yður en nokkuð það,
sem ég gæti lýst eða getið mér
til um: reynsla yðar af niðurbrotinni
mannlegri tilveru, af vangefnum mönn-
um bæði andlega og siðferðislega, ó-
stöðugum manngerðum, geðveikum
mönnum og illmennum, blíðlyndum
mönnum og ruddum, hræsnurum og
lygurum og enn öðrum, sem aðeins eru
áhrifagjarnir eða fórnarlömb kringum-
stæðna eða ofnautnar fíkniefna; kynn-
in af óviðráðanlegum síbrotamönnum
og þeim sem ómóttækilegir eru fyrir
trúarlegan boðskap, aumingjum og fá-
vitum. Enda þótt þvílík kynni séu ekki
eina reynsla yðar úr fangelsunum,
jafnvel þótt þér hittið þar einnig fólk,
sem samstundis vekur undrun yðar
fyrir að vera í engu ólíkt venjulegum
mönnum — eðlilegt, heiðarlegt fólk —,
þá er það samt staðreynd, að þér hafið
oft verið lostnir skelfingu yfir því
manneðli, sem þér kynnizt þar. Þér
hafið svo oft verið dregnir niður í
svaðið, verið yfirlýstir fífl og verið end-
urgoldið með vanþakklæti; svo oft
hafið þér knúð árangurslaust dyra til
að fá aðgang að hjörtum, sem reynd-
ust lokuð og læst; svo oft hafið þér
veitt hjálp til þess eins að verða svo
sjálfum hafnað sem fulltrúum hins hat-
aða kerfis. Þér hafið reynt þá sáru til-
finningu, að allar slíkar tilraunir hafa
reynzt fánýtar og vonlausar. Þér hljót-
ið oft að hafa fengið þá hugmynd, að
öll yðar viðleitni, umhyggja og kær-
leikur, þolinmæði yðar og strit eins og
307