Kirkjuritið - 01.12.1975, Síða 71

sáum vér þig [ fangelsi?" Freistumst
vér ekki til að segja: ,,Vér fórum [ fang-
elsin, en vér fundum þig ekki þar. Vér
fundum vesælar mannverur, ræfla og
blygðunarlausa glæpamenn. En þig?
Nei, ekki þig!“?
Vér kunnum e. t. v. að segja: „Vér
höfum ekkert á móti því, ef þú vilt vera
svo göfuglyndur og náðarsamur að
viðhafa þetta himneska, áhrifamikla
orðfæri til að lýsa því, að þessi þjón-
usta — þessar fangelsisvitjanir — sé
launuð eins og vér hefðum goldið þér
hana. Það er svo sem í lagi, það er
e9ætt, vér höfum ekkert á móti þess
háttar skáldlegum tilbúningi. En til-
húningur er það nú samt sem áður. Þú
ert þú, og þessir menn halda áfram að
vera þeir sem þeir eru. Og vér fundum
hÍQ ekki í fangelsunum. Nei, sízt þar
af öllum stöðum."
En Jesús segir annað. Jesús hafnar
°Hu voru raunsæi sem óraunverulegu.
Hann gerir ekki samlíkingu á sjálfum
ser og þessu fólki með neinu skálda-
leyfi, heldur á þann veg, að í þessum
^nönnum mætum vér honum sjálfum í
raun og sannleika. Vér verðum að láta
orð hans standa eins og þau eru — og
ír°a þeim. Vér getum velt því fyrir
0SS- a hvern hátt þau geti verið sönn,
en vér verðum að taka þau trúanleg.
kann að skelfa oss, hversu lítið
vér hljótum að hafa skilið af hinum
sjálf-gefandi kærleika Guðs í Kristi,
a9ape Guðs, ef oss hefur ekki áður
skilizt, að það er vissulega til kærleik-
nr í þessum heimi — kærleikur Guðs,
• e- sá kærleikur, sem tekur aftur við
syndugum manni, þegar svo virðist
Sem ^já honum sé ekkert lengur til,
sem tekið verði á móti; kærleikur sem
er ekki eitthvert náðarsamlegt „lítil-
læti“, heldur samsamar sig virkilega
þessum syndurum á sannan og áhrifa-
ríkan hátt; kærleikur sem rýr sig inn
að skinninu, leggur sjálfan sig í söl-
urnar, gefur sig allan, af heilum hug,
fórnar sér algerlega; kærleikur þar
sem elskandinn getur ekki lengur
fundið sjálfan sig nema í og fyrir hinn
elskaða. Vér skulum hugleiða þau
sannindi, að þessi kærleikur bæði
skapar og umbreytir; að hann er sann-
ur og algjör jafnvel til dauða, Kross-
ins dauða; að hann hefur sýnt þá djörf-
ung að stíga ofan til hinnar algeru
auðnar, þar sem ríkir dauðvona kær-
leiksleysi manna, sem fallnir eru frá
Guði, — og hann hefur reynzt þar
sigursæll og tekið allt til sín; að hann
er kærleikurinn, sem knúði Son Guðs
til að gjöra sjálfan sig að bölvun, svo
að hann gæti raunverulega frelsað það,
sem virkilega og óhjákvæmilega er
glatað, — það sem af sjálfu sér er
dautt, án framtíðar og vonar; það sem
í harðneskju einangrar sig og útilokar
frá öllum kærleika; það sem hæðir af
kaldri fyrirlitningu og opinskáu blygð-
unarleysi allan kærleika, hreinlífi,
manngæzku og löghlýðni sem draum-
órakennd látalæti. Einmitt slíkum synd-
urum hefur þessi kærleikur virkilega
samsamazt. Því að ella yrðu þeir ekki
endurleystir. Og að öðrum kosti hefði
aðeins það, sem er heilbrigt í sjálfu
sér, verið frelsað (þar sem hins vegar
ekkert slíkt fyrirbæri er til, þótt svo
virðist oft vera — með þeim afleiðing-
um, að vér höldum oft, að einhverju,
sem í grundvallareðli sínu sé gott, hafi
309