Kirkjuritið - 01.12.1975, Síða 75

ur virðist aðeins einskisnýtur mokstur
> eitthvert hyldýpi, — þá er það
virkilega stund Guðs í lífi voru; það
er þá, sem hann er þar. Gjörum nú
ráð fyrir, að vér snúum ekki við, að
þetta verði oss ekki um megn, að vér
leitum oss hvergi neinna sárabóta, að
vér möglum ekki og hryggjumst ekki
yfir sjálfum oss, að vér umberum þetta
■ Þögn og virkilega játumst og gefum
sjálfa oss fótfestuleysinu á vald og
heimsku þvílíks kærleika. Þá er það
stund Guðs: þá verður það, sem virt-
'st hið geigvænlega Ginnungagap til-
veru vorrar eins og það birtist í
Þessari örvæntingarfullu reynslu af
náunga vorum, djúp Guðs sjálfs, sem
kemst á þann hátt í samband við
oss. Þetta verður upphaf þess, að
hann kemur til vor í sínum óendan-
leika, þar sem allar leiðir hverfa og
sem virkar eins og tómið, því að þetta
ei" óendanleikinn. Þegar vér höfum
^aett náunga vorum á þann hátt, er vér
brjótumst í gegnum hverfulleika þess,
sem jarðneskt er I honum, og eins og
hröpum niður í tómið; þegar vér verð-
um að steypa sjálfum oss ofan í það
°9 ráðum ekki afdrifum vorum lengur;
Þegar vér höfum afneitað sjálfum oss
°9 getum ekki lengur ráðstafað oss
með völd eða vellíðan fyrir augum;
Þegar allt virðist frá oss horfið út í
eendanlega firð, já einnig vér sjálfir,
þá byrjum vér að finna Guð. Þá fer
Þetta einangraða, þögla tómarúm hins
'nnra manns, sem virtist hafa tvístrazt,
að fyllast upp af Guði; þá finnum vér
^uð> finnum vér Krist, sem féll í hend-
Ur Föðurins við dauða sinn, þegar
h°num skildist, að Guð hafði yfirgefið
hann. Fyrst í stað kann þessi hugsun
að vera fjarri oss; þessi glötun vor
sjálfra kann að skelfa oss, og sú
freisting kynni að læðast að oss að
flýja í skelfingu aftur til þeirrar þægi-
legu tilfinningar að fá að njóta vináttu,
elsku og þakklætis. Oft er það
reyndar rétt af oss og nauðsynlegt að
gjöra svo. En vér ættum smám saman
að læra að finna lífið í þessum dauða,
trúnaðarvináttu I þessum einmanaleika,
Guð í yfirgefningunni. Þá aðeins, er
vér getum þetta, þegar oss auðnast
að finna og upplifa sjálfan Guð í þessu
skipbroti umhyggju vorrar fyrir ná-
unga vorum, verður kærleikinn til ná-
ungans fullþroska og verk Heilags
Anda í oss. Þá getur kærleikurinn
sannarlega orðið þrautseigur og lang-
lyndur, án óvildar, án þess nokkurn
tíma að hætta að vona og aldrei látið
af þessari trú sinni. Hann mun þá ætíð
finna Guð.
Enginn skyldi ætla, að þetta merki,
að náungi vor, sérstaklega þegar hann
veldur oss vonbrigðum, sé einfaldlega
tæki til að æfa oss í meinlætafullri
sjálfsafneitun eins ogtilaðskapaþann-
ig það tóm innra með oss, sem Guð
uppfyllir síðan, af frjálsum vilja og I
miskunnsemi, með óumræðilegri nær-
veru sinni. Því að ekkert slíkt gerist,
nema vér sannarlega elskum viðkom-
andi mann, tökum virkilega við hon-
um fyrir það, sem hann er, og gjörum
ekki þennan kærleika að meðali til
eins eða neins tilgangs. En ef þessi
Guðselskandi náungakærleikur finnur
Guð í leitinni að náunga vorum, án
þess þó að hafa stefnt að því, þá
verður þessi einmanalega upplifun
með Guði, sem á sér stað mitt í dauða
allrar sjálfsleitar, síðasti möguleiki
313