Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 78

um, aS vér getum aöeins meðtekið
þessa gjöf frelsisins frá Kristi oss að
skaðlausu, án þess að það verði oss
til endanlegrar fyrirdæmingar, ef vér
meðtökum það einfaldlega og einvörð-
ungu sem endurlausn vora úr þræl-
dómnum fyrir Guðs náð.
Og enn má bæta við: jafnvel þótt
vér séum endurleystir, jafnvel þótt í
þeim mönnum, sem eru í Kristi Jesú,
þeim sem trúa á hann og elska hann,
sé ekkert lengur fyrirdæmingar vert;
jafnvel þótt grundvöllur verundar vorr-
ar, innsti kjarni hennar, sé fylltur náð
og hinum heilaga Anda Guðs,
jafnvel þótt það, sem í oss er, geti
því ekki lengur gert oss, með
ótvíræðan þegnrétt fyrir dómi Guðs,
fyrirdæmingar verða, þá er arfur
fortíðarinnar þó um leið órækur og
óbifanlegur í oss. Eða er girndina
kannski ekki lengur í oss að finna?
Er það ekki í oss, sem af heiminum er,
losti augnanna, holdsins losti og
drembilæti lífsins? Erum vér ekki
sjúkir, taumlausir, fúsir til að blekkja
sjálfa oss, eigingjarnir og raunveru-
lega þrælar (þótt í smárri mynd sé)
eftirsóknar vorrar í hitt og þetta?
Hugsum oss, að einhver kæmi til vor,
— hugsum oss, að Guð kæmi til vor
og lýsti upp innstu fylgsni hjartna
vorra, eigi aðeins með kaldri sálkönn-
un geðlæknisins, heldur með sínum ó-
tvíræða, algera sannleika hins Eina
Þríheilaga. Hugsum oss, að hann ætti
að skýrgreina tilhneigingar vorar, við-
horf vor og atferlishætti, leyndar hvat-
ir vorar, sem eru jafnvel huldar sjálf-
um oss; ef hann setti oss fyrir sjónir
spegilmynd vora, eins og vér erum,
allslausir og naktir, en ekki eins og
vér viljum líta út í augum sjálfra vor,
— hlytum vér þá ekki að falla til jarð-
ar í skelfingu frammi fyrir þessum
dómara hjartna vorra og hrópa: „Vík
frá mér, Drottinn, því að ég er syndug-
ur maður“? Myndi þá ekki náð hans,
sem helgar oss, virka á oss eins og
eitthvað, sem vér alls ekki erum? Yrð-
um vér ekki að segja við hann, niður-
brotnir og tárfellandi: „Þetta ert þú,
þetta er þinn óskiljanlegi kærleikur,
óhóflegt örlæti miskunnar þinnar; en
það er ekki ég; ég er sljór og huglaus
og lokaður inn í sjálfan mig, ég er
óreiðu-samsafn af hvötum og ytri
áhrifum, þar sem aldrei er nokkurn
tímann unnt að vita, hvað sé <með
áreiðanleika frá mér komið, hvað sé
aðeins ytri ásýnd, hvað sé raunveru-
legt, hvort vesaldómurinn sé hin auð-
mjúka dygð, sem I mér er, eða hvort
dygðin sé aðeins dulargervi þeirrar
eymdar, sem í mér er“? Ættum vér
ekki að biðja tárfellandi: ,,Ó, Drottinn,
ef þú gerðir augljósa alla rangsleitni,
hver gæti þá staðizt það? Fell eigi
dóm yfir mér, Drottinn, en hreinsa mig
af leyndri synd minni!“?
Yrðum vér þá ekki að játa það og
viðurkenna, að í eðli voru erum vér
ekki svo ólíkir þessum vesælu syndur-
um, sem vér vitjum í fangelsunum?
Yrðum vér ekki að játa, að það, sem
greinir oss frá þeim, er eingöngu su
staðreynd, að fomes peccati („tundur
syndarinnar", þ. e. efniviður eða
sprengiefni hennar; þýð.), sem er í oss
á sama hátt og það er í þeim, hefur
ekki — vegna kringumstæðna, sem eru
ekki oss að þakka, heldur komnar til
316