Kirkjuritið - 01.12.1975, Qupperneq 79

tilviljunarkenndum aSstæðum og
torlögum — leitt oss (eins og þessa
^enn) út í stríð við skipan þjóðfélags-
lr|s? Vér getum reyndar verið þakklátir
Quði einmitt fyrir þessar kringumstæð-
Ur vorar: meira að segja innilega
Þakklátir. En greinir það oss svo mjög
frá þeim, að vér, vegna þess að vér
erum endurleystir, getum ekki lengur
seð sjálfa oss í þeim og verðum að
neita því, að vor eigin ímynd, svipt
9rímu sinni, blasir við oss í ásjónu
Þeirra? Þeim mun fremur gildir þetta,
sem vér getum aldrei fullyrt, að þeir
seu ekki í náð Guðs, með því að allt
Það, sem mætir oss í þeim, gæti alveg
eins verið eitthvað sjúklegt eins og
nokkuð saknæmt — ellegar verið sök
Þjóðfélagsins, sem einnig vér kunn-
um að líkindum að eiga vorn þátt í,
Þar
sem vér höfum stuðlað að mótun
Þess, og höldum áfram að móta það,
jii þess að auka þægindi vor, borgara-
egt öryggj 0g velmegun. Og þeim mun
remur gildir þetta, sem vér getum ekki
verið
Guðs.
vissir um, að vér séum í náð
Svo að vér mætum þá sjálfum oss,
e9ar vér mætum föngunum í fang-
e sinu. j þeim blasir við oss vor eigin
lrnynd, sú ímynd sem vér verðum
st°ðugt að horfast í augu við, dag eft-
ef vér vonumst til að geta fund-
jnáð Guðs oss til handa; því að sú
er einungis þeim gefin, er viður-
|.^nna, að þeir eru syndarar og byggja
S|tt aðeins á einum grundvelli, hinni
°s iijanlegu náð Guðs, sem aumkar
^9 yfir hinn glataða. Vér eigum aðeins
v e99ja kosta völ: annaðhvort munum
er Qanga um fangelsin eins og farí-
sear, segjandi: „Guð, ég þakka þér,
að ég er ekki eins og aðrir menn, ræn-
ingjar, ranglætismenn og hórkarlar,"
— eða gjöra eins og tollheimtumaður-
inn í guðspjalli Lúkasar. Hann stóð
langt frá helgidómnum, rétt eins og
menn skynja (þótt ekki séu þeir endur-
leystir), hversu fjarri fangelsið er frá
Guði. Hann barði sér á brjóst, en ekki
á brjóst annars manns (eins og vér
hneigjumst til að gera, þegar vér er-
um í fangelsisvitjun) og sagði: „Guð,
vertu mér syndugum líknsamur!“ (Lúk.
18:9—14). Einungis ef afstaða vor er
sú sama og tollheimtumannsins í must-
erinu, verður fangelsið oss, aumum
syndurum, það musteri, þaðan sem vér
getum snúið réttlátir heim. Að öðrum
kosti hverfum vér aftur til hins raun-
verulega fangelsis vorrar eigin blindu,
hræsni og hroka, sem Guð snýr ásjónu
sinni gegn, meðan hins vegar þeir,
sem eftir sitja í fangelsinu, eru kannski
þeir einu, sem í augum Guðs eru rétt-
lættir og frjálsir.
Vér finnum því sjálfa oss í föngun-
um, sjáandi í þeim hinn leynda sann-
leika um vort eigið ástand.
í lífi sérhvers manns jafnvel í helg-
ustu embættisþjónustu, sem menn geta
haft með höndum, er eitt höfuðvíti að
varast: venja og ósjálfráð vanabind-
ing. Víst þörfnumst vér venju og vana-
festu. Vér getum ekki lifað lengi án
þess. Þetta gerir oss marga hluti auð-
veldari, sem ella yrðu oss fljótt ofviða.
Oft getur þetta verkað sem milt deyfi-
lyf, sem Guð hefur af miskunn sinni
veitt oss gegn þjáningu lífsins. En það
er einnig höfuðfjandi lífs vors og þess
heilaga embættis, sem vér gegnum.
317