Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 9

9
með honum. Hann fór hörðum orðum um synd og
svívirðingu, en hann vísaði á hina einu lind, er laugað
fær burt alla synd: blóðið Jesú Krists. Hann benti
á veginn til lifsins, sem enginn fær fundið nema
fyrir frelsarann, sem sjálfur er vegurinn, sannleikur-
inn og lífið. Hann talaði huggunar orðum til sorg-
mæddra hjartna, og benti þeim á hann, sem huggar
alla, er syrgja, ber umhyggju fyrir öllum sínum börn-
um, og segir: „Komið til mín, allir þjer, sem
erfiði og þunga eruð hlaðnir, jeg vil gefa yður
hvíld. „(Matt 11, 28).“
Sóknarfóikinu var nýtt að heyra gleðiboðskapinn
þannig boðaðan, og margir urðu til þess að opna
hjarta sitt og snúa sjer til guðs.
Meðal þeirra var Hildur Hún leit nú allt
öðrum augum á sorgir og þrautir lífs síns. Nú
skildi hún að það var guð, sem rjeði, og nú tók
hún á móti því úr hans hendi. Að vísu horfði hún
með kvíða til þess dags, er maður hennar átti að
koma heim, en hún iagði örugg framtíðina á drottins
vald, hún vissi að hann gat snúið öllu til hins bezta.
Börnin hennar voru á sunnudagaskólanum og
það voru þeirra mestu gleðistundir, er þau dvöldu
á prestsetrinu og fengu að leika sjer með börnum
prestsins.
Eitt kveld sagði frú Wilimann þeim sögu um
lítinn svertingjadreng í Afríku, sem hafði bjargað
húsbónda sínum undan morðingja hendi.
„Það er leiðinlegt, “ sagði Jóhann iitii, „að