Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 24

24
Gamla konan sagði ekkert, hún stóð upp og
fór að taka diskana af borðinu. „Það er nú hægra
sagt en gjört alltsaman, maður verður líka að hugsa
um að lifa,“ sagði hún svo og stundi við.
„Helga min, viltu þvo fyrir mig diskana, jeg
verð að fara að líta eptir hálstauinu piltanna?"
„Jeg má ómögulega vera að því, jeg var búin
að lofa henni ínu, að koma með henni uppá stíg.
„Hún tók sjalið sitt og „hanskana" og hljóp
ofan stigann og út; „vertu sæl mamma' kallaði
hún til móður sinnar úr stiganum, og var horfin
út á götuna.
Móðir hennar bar út af borðinu, og fór svo að
þvo diskana. Hún varp öndinni þungt hvað eptir
annað, og við og við tók hún hendinni undir síð-
una, eins og hún kendi til sársauka.
Hún var ekkja eptir efnaðan bónda. Hún
varð að bregða búi þegar hann dó, hana hafði þó
langað til að halda áfram að búa, en menn álösuðu
henni mjög fyrir það. „Börnin þín sjá aldrei og
læra aldrei neitt annað en að berja á túni og mjólka
beljur, og hvaða líf er það fyrir eins fallega stúlku
og hana Helgu þina, og jafn skemmtilegan og gáf-
aðan pilt og hann Jón þinn,“ sögðu menn, og svo
fór að hún ljet undan. Hún svaf ekki mikið síð-
ustu nóttina á Brekku, bújörðinni sinni, þar sem
hún hafði dvalið öll sín bú- og hjúskaparár; og
eiga að fara í þurrabúð til Reykjavíkur! Já, henni
óaði við því. En börnin hennar! Jæja, vegna þeirra.
Hún var nú sjálf um sextugt, og þá fer rú vana*