Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 20

20
„Hann er kominn heim til frelsara síns,“ sagði
presturinn og tók um hönd hennar.
„Hildur!“ hrópaði Steinn, „hann ljet lífið fyrir
mig! Geturuðu nokkurn tíma fyrirgefið mjer. “ Hildur
fölnaði sem nár; steinþegjandi gekk hún inn í
smiðjuna.
Par lá Jóhann litli með bros á vörum, en
veslings fatlaði líkaminn var sundur marinn og
blóðugur.
Það heyrðist sárt vein — veslings móðirin
hneig meðvitundarlaus ninur hjá líki barns síns.
VI.
Enginn vissi hvernig slysið hafði viljað til.
Það var hlykkur á járnbrautinni, eimitt þar sem
slysið varð- Eimlestarstjórinn hafði aðvarað litinn
dreng sem var að draga burt mann nokkurn, er lá
á brautarteininum; en allt var aðeins augnabliks
verk.
Steinn mundi einungis eptir því, að hann og
Karl ætluðu inn i nýju knæpuna, sem var ná-
lægt brautarstöðvunum, og svo ætlaði hann sjer til
smiðjunnar og sofa þar úr sjer ölvímuna, er líklegt
að svefninn hafi yfirbugað hann þannig, að hann
hafi lagt sig til svefns á brautinni, án þess að hafa
rænu til að hugsa um hættuna, er því væri samfara.
Jóhann litli hafði svo komið auga á hann rjett áður
en lestin kom brunandi. En hvernig drengurinn