Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 39

39
Hann hóf för sína vonglaður og öruggur, með
ótal ljómandi fagrar framtíðarvonir fyrir augum.
Móðir hans hafði gengið frá fötunum hans, og í
hirzluna hans hafði hún einnig lagt sálmabókina,
sem honum var gefin þegar hann fermdist. Hann
mátti ómögulega hætta að fara í kirkju. Og svo
kom skiinaðarstundin, kveðja og blessunaróskir for-
eldranna: „Guð veri með þjer, drengurinn minn.“
2. I’áitur. Enn hvað heimurinn var fagur, og
lífið skemmtilegt! Honum hafði aldrei komið til
hugar að heimurinn hefði svona margt og mikið
að bjóða. Hann eignast ótal vini, allir vilja þeir
hafa hann, hver með sjer, einn á þennan stað, ann-
ar á hinn. „En hvað hann er einfaldur," er sagt,
„Það ei- auðsjeð að þú ert úr sveit, en komdu með
okkur, við skulum kenna þjer að þekkja lífið.“
Ekki vill hann láta kalla sig einfeidning og óvita,
og hann fylgist með þeim.
En á kvöldin, þegar hann er orðinn einn á litla
herberginu sínu, þá hvarflar hugurinn heim, til pabba
og mömmu, og hvíslar: „Guð veri með þjer, dreng-
urinn minn.“ Og hann fórnar upp höndunum í
bæn til guðs.
3. I’áttur. „Hvað ertu að gjöra með að flækj-
ast í kirkju? Að hugsa sjer hvað þú ert einfald-
ur auminginn! Nei, þú skalt ekki vera að þeirri vit-
leysu, njóttu lífsins drengur, dansaðu, spilaðu, það
er eicthvað skárra heldur en að sitja í kirkjunni
undir sálmavæli og skammaræðum."
Petta eru nú „vinirnir" sem svona tala. Já,