Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 14

14
„Jeg hef ekkevt á móti því.“ Hildur las 10.
kapítulanní Jóhannesarguðspjalii, um hinngóðahirðir,
er gefur líf sitt út fyrir sauðina. Hún hlaut sjálf
styrk og endurnæring fyrir þau orð. Ilann hafði
opnað henni veginn til eilífa iifsins, enginn gat slitið
hana úr hans hendi. fó það biðu hennar dagar og
ár full af erfiði og sorg, þá var það einungis lítil
stund á móti eilifu dýrðinni á síðan. Hann hafði
þolað svo mikið hennar vegna, þolað kvalir og kross-
dauða, hann hafði gengið hinn þyrnuinstráða veg á
undan henni; hún þurfti ekki að óttast, þó leiðin
yrði erfið.
IV.
Daginn eptir fór Steinn til hreppstjórans og
prestsins með vitnishurðarskjal sitt. Presturinn tók
honum mjög vel.
„Fáið þjer yður sæti, Steinn," sagði hann. „Jeg
ætla að tala við yður. Okkur þykir mjög vænt
um konu yðar og börn, og við vonum að þjer bakið
þeim nú ekki fleiri sorgir. f’jer eruð duglegur erfiðis-
maður; en þjer megið ekki gefa yður við Karii
því hann er sami drykkjumaðurinn og hann var,
enda þótt hann sje ekki mjög hávær eða vondur,
þegar hann er við vín. L'angár yður ekki til að
lifa reglusömu lífi?“
„Jú, jeg ætti að hafa nóga reynslu til þess.“
„En af eigin kröptum enginn verst.“