Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 36

36
móðir yðar villflnna yðnr." „Strax það var leiðin-
legt við ætluðum í „Lanciers" fyrst. “
„Hún sagði að sjer væri svo iJlt, hún vildi helzt
þjer kæmuð strax."
„Jæja, jeg kem, þú mátt fara.“
„Eruð þjer að farafröken? Pað er ómögulegt,
nei, fyrst „Lanciers", svo skal jeg fylgja yður.“
Ekki getur nú staðið lengi á því, jæja!
Dansinn var hálfnaður. Helga var hálf óróleg,
hún gat ekki að því gjört. Rigningin skall á rúð-
unum og það buldi í storminum, henni fanst hljóðið
svo ömurlegt og láta svo illa i eyrum, svo ólíkt
glaumnum og gleðinni inni, líkast náhljóði, daufu,
dapurlegu, en því lætur manneskjan svona, er það
ekki sjálfsagt að skemta sjer á meðan má, já, á
meðan má.
Hvaða fát er þetta, því hættu allir að dansa
og fara að stara fram í dyrnar?
í dyrunum stendur karlmaður í regnkápu með
regnhatt á höfði. Vatnið rennur úr fötum hans
ofan á gólfið, hann skeytir því ekkert, heldur horfir
alvörugefinn yfir hópinn. Helga fölnar, hún þekkir
að þar er kominn R. læknir. Hann horfir á hana
með gegnumþrengjandi augnaráði: „Fröken, viljið
þjer koma heim með mjer?“ segir hann svo.
Helga svarar engu, hvaða ólukku afskiftasemi
er í þessum manni, aldrei getur hann sjeð hana í
friði. „Heim með yður,“ svarar hún, „nei, því
jeg fæ aðra samfylgd þegar dansinn er búinn.“ „Það
er búið að gjöra orð eptir yður áður,“ segir hann