Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 16

16
ekki einu sinni sjeð, hvemig brautafjelaginu okkar
líður. Þú ættir að koma með mjer núna og sjá
þig ögn um.“
Steinn kvað já við því, og Karl talaði um
alla heima og geýna.
„Komdu inn með mjer og heilsaðu upp á „kellu“
mína,“ sagði hann.
Já, hann vildi það gjarnan. Það var allt líkt
því, sem verið hafði, óhreinlegt og sóðalegt. Kona
Karls, aldurhnigin gráhærð kona, skarpleit og harð-
leit á svip var að kveikja upp eldinn, þegar þeir
komu inn.
„ Geturðu ekki látið oklcur fá kaffi, Mína?“ spurði
Karl. ,Jeg er hjer með gamlan kunningja."
„Já, maður kannast við hann,“ sagði Mína og
heilsaði upp á Stein.
Vonbráðar var kaffið tilbúið, það var borið fram
í óhreinum krukkum og Steinn gat ekki látið vera
að jafna saman í huga sínum hreinlætinu heima hjá
konu sinni, og óþrifnaðinum þarna. Þegar þeir voru
búnir að drekka kafFið, tók Karl fram vínflösku
og staup, „við verðum að fá okkur ofurlítið tár,“
sagði hann. Steinn hellti strax á hjá sjer. „Það er
blessað að fá þó að dreypa á einu sinni enn, * hugsaði
hann.
En hjer fór sem optar: ein syndin býður annari
heim. Fyrsta vínglasið vekur löngunina og er orsök
í hrösinni.
Á heimili hans varð órói, sorg og ófriður. Hver
getur lýst eymdinni, sem ríkir á heimili drykkju-