Ljós og skuggar - 01.01.1903, Blaðsíða 4

4
var hreint og í beztu röð og reglu. Karen hafði
breitt hvítan dúk á borðið og sett þar glas með
fögrum fjólum, sem spruttu á enginu bak við húsið.
„Seztu í hægindastólinn, Jóhann, og ef þú horfir
út um gluggann, þá geturðu sjeð brautarstöðvarnar
einnig hjeðan.“
Jóhann litli studdi hönd undir kinn, hann var
þreytulegur og angurvær á svipinn.
„Jóhann minn, er þjer íllt?“ spurði systir hans
áhyggjufull, „þú mátt ekki láta liggja ílla á þjer.“
„Hvernig get jeg annað?“ sagði Jóhann, og
stór tár hrundu niður kinnar hans. „Hvernig get
eg annað? Það er ekkert skemtilegt að setja dag
eptir dag á sama stað, og mega ekki hreyfa sig og
hlaupa um, eins og önnur börn, og geta aldrei komið
að neinu gagni í heiminum."
„Vertu ekki að hugsa um þetta, Jóhann minn;
mamma kemur nú bráðum heim, og þú mátt ekki
láta hana sjá að það liggi ílla á þjer; hún hefur
nóg að bera samt.“
„Já. en Karen mín, hvernig á jeg að geta verið
glaður? Því má jeg ekki vera einsog önnur börn,
heldur vera aumingja krypplingur, sem aldrei get
hjálpað mömmu minni neitt, en er henni einungis
til þyngsla?“.
„Jeg veit það ekki. Það er undarlegt, og víst
er það þungt fyrir þig, en það er þýðingarlaust að
kvarta. Þú veist, að. . . .“
„Nei, sjáðu Karen,“ sagði Jóhann allt í einu
glaðlega, „það er vagn þarna á veginum, og kona