Ljós og skuggar - 01.01.1904, Síða 12

mannlega klæddur með stæðilegan vindil, sem
hann var að reykja. „Blessaður farðu í herinn,
þar geturðu prjedikað, ha, ha, ha! Hann er úr
sveit, piltar, sveitakauði! ha, ha!“
En nú var farib að síga í Jón.
„Og heldur þú að það leyflst engum að segja
nokkuð, sem er úr sveit. Pað getur skeð að þjer
og þínum likum þyki það fínt, að láta eins og
vitfirringur, þar sem verið er að fara með guðs-
orð, en jeg er því óvanur úr sveitinni. Pið
hugsið líklega eins og heimskinginn, sem segir í
hjarta sínu: „ Það er enginn guð til“.
Nú var skellihlegið.
„Heyrðu lagsi, hefurðu þefað af honum
þessum?“ sagði velklæddi pilturinn, og strýkur
um leið vindlinum um vit Jóns. Það var eldur
í vindlinum og Jón sveið ákaflega; Helga þótti
nú fara að vandast málið, þrífur hann þá til
piltsins, sem hafði ráðizt að Jóni, og ætlar að
berja hann, en fleiri skerast í leikinn, og lýkur
þessu með áflogum og óhljóðum. En frá pallin-
um hljómar sálmasöngur og guðsorðalestur.
Loksins var Jón þá kominn út. „Hingað
skal jeg aldrei stíga fæti framar. Jeg vil ekki
fylla flokk þeirra, sem gjöra gys að guðsorði."
„Blessaður láttu ekki svona! Skyldi það
ekki vera mikið guðsorð, sem hún gamla Gudda
eða hann Jónsi eru að bulla, láttu engan heyra
^etta; „á her“ má hver láta eins og hami vill,
^aður kaupir sig inn íyrh dýra dóma, og þá