Ljós og skuggar - 01.01.1904, Qupperneq 25

25
inn í fordyrinu, og þar var hálf-kalt, innan að
bárust honum til eyrna hávœrar samræður.
Hann varð enn forvitnari, og gekk inn. Þar
var alskipað fólki, körlurn og konum, eldri og
yngri; menn sátu og stóöu, sumir æddu fram
og aptur um gólfið. Það var einhver æsingur
yfir fóikinu. „Hvað gengur hjer á,“ hugsar Jón.
Hann veitir eptirtekt nokkrum mönnum,
er standa skammt frá dyrunum, og ræðast við
með ákefð mikilli.
„Hann skal niður!" sagði einn þeirra, „jeg
hætti ekki fyr, — við hættum ekki fyr, hann
skal niður, hvað sem það kostar; við erum nógu
lengi búnir að þola skammirnar úr honum, nú
er mál komið að sýna rögg af sjer, og reka
hann frá.“
„Þetta er alveg rjett og satt, sem B. segir,“
tekur þá annar til máls, „við erum upp úr því
vaxnir að hlusta á úreltar kreddur, sem enginn
„upplýstur" maður leggur trúnað á, jeg gæti til-
nefnt margt, sem hann hefur sagt, sem er alveg
óþolandi; nei, við getum ekki brúkað slíkar
kei linga-bækur." Og hann kryddaði þessa síðustu
setningu með 2—3 blótsyrðum.
„Jeg er aigjörlega á ykkar máli,“ sagði sá
þriðji, „jeg hef nú auðvitað aldrei verið svo sjer-
lega biblíufastur, enda get jeg ekki hlýtt á ann-
að eins biblíuraus, jeg læt hann vera ef hann
prjedikaði ekki út af henni eins og hann gjörir,
en þetta“ — Jón heyrði ekki meira, því nú var