Ljós og skuggar - 01.01.1904, Side 31

31
Kraptur bænarinnar.
Norskuj stýrimaður hefur nýlega sagt þessa
sögu:
Vjer komum úr haíi og ætluðum til Brevik.
Vjer sáum vitann á Lyngör, og kölluðum á hafn-
sögumann, en sáum engan koma. Vjer urðum
að halda áfram í stormi og ósjó. Skipið rak að
landi, en við sögðum eirki skipshöfninni frá því.
Þegar fór að morgna, urðum við samt að segja
hásetunum frá, að vjer myndum líklega stranda.
Enginn vissi fyrir víst hvar vjer vorum, allt var
niðamyrkur, eins og vant er i desembermánuði.
Skipstjóri gekk snöggvast til hvílu, og jeg
fór að stjórninni. Vjer leystum bátinn. Háset-
arnir mæltu ekki orð, óg voru fölir sem lik. Á
slikum stundum verða jafnvei guðlastarar stillt-
ir. Ljettúðin hverfur, en drottinn gjörir upp
reikninginn í djúpi sáíárinnar.
Jeg varð að fara ofan til að spyrja skip-
stjóra ráða. Hann var ekki sofandi, — hann
sat við borð sitt — og grjet. „Hvernig skyldi
nú fara um konuna mína og hörnin heima?"
andvarpaði hann.
Þá var stundin kornin að jeg fjekk tækifæri
til að vitna fyrir honum. Hann var vantrúarmað-
ur. „Góði skipstjóri/ sagði jeg, „þjer þurfið
ekki að hugsa um þau, því að þau eru í drott-
ins hendi. Það, sem nú þarf, er að þjer og vjer
allir hugsum um fi'elsun sáina vorra, svo að
vjer getum, ef þetta er síðasta stundin, átt visa
vist heima hjá guði fyrir hlóð Jesú Krists. “ —
Rjett eptir dagmálin birti dálítið, en samt