Syrpa - 01.06.1912, Síða 43

FJALLA-EYVINDUR.
233
eina haustnótt, visttun og ýmsu
ö'öru úr skemmu eða úti'húsi frá
Magnúsi bónda i Gilhaga i Skaga-
fjarðardölum. Var þeim veitt
eftirför, en náðust ekki, og sást
ekkert eftir af þeim, nema ein-
lrverjar menjar þess, að þeir liefS'u
áð langt frá bygð. 1 öðru sinni
ætluðu þeir íelagar aö ræna feröa-
menn, sem fóru meö skreiöalest
noröur Kjöl; var það fulltíðamaö-
ur og unglingspiltur- Maöurinn
varð svo hræddur, aö hann skalf
og sýndi enga mótvörn; cn piltur-
inn greip klaufhamar, sló í kinn
Arnesi og kjálkabraut hann; bar
Ames j)aö merki til dauöadags.
Síðan sló pilturinn til Eyvindar,
en hann snéri undan og þeir Ar-
nes báöir, en hinir koímust heilir
til bygöa. Meöan þeir félagar
voru á Hveravöllum, sendi Eyvind-
ur Arnes einn sinni ofan í Skaga-
fjarðardali aö ná sauöum til mat-
ar. Arnes fór og kom aö beitar-
húsi seinni hluta nætur. Hann
var þrekvaxinn, meöialmaöur á
hæð og heldur íbyggilegur, sterk-
ur að afli og áræðinn, og haföi í
þetta sinn öxi i hendi. IÞ'egar
Ames er kominn aö sauöahúsinu,
l>er þar að' smalann i sama bili;
hann var mikill vexti og haföi
varroku i hendi. Ames vildi
komast í húsið, en smalinn varð
fyrri, komst fyrir dyrnar og varði
Amesi inngöngn. Sóttust þeir þar
um stund; en svo lauk, aö smal-
inn sló öxina úr höndum Arnesi,
og dró hana aö sér. Þegar Ar-
nes var orðinn vopnlaus, snéri
hann undan, og kom slyppur licim
til Eyvindar aftur.
Það er frá Norölingum að segja,
að þeim þykir illur gectur kominn
á heiðarnar, þar sem Eyvindur er,
fóftt j>eir því að honum, og gerfiu
forða hans upptækan, en það voru
50 sauðarföll, og var þ-im svo
haganlega fy.rir komið i hrískesti
einum, að annað lagið' var af keti,
en aimað af hrísi. Norðlemiingar
tóku föllin og alt, sem þeir fundu
þar fémætt fleira, en eyddu hreys-
iö til grunna. Þeir Eyvindur og
Arnes sluppu undan, hinn fyr-
nefndi á handahlaupum, en Halla
náðist, og var flutt til bygða. Þ;á
var og meö Eyvindi Abraham
þjófur; honum náöu Norölending-
ar og hengdu hann á gálga á
Hveravöllum; því kvað Samson
skáld háðvisu tnn mann einn, aö
sál lians mundi fara:
“Abrahams í opiö skaut
upp’á Hveravöllum.
1
Veturinn næsta eftir áttu þeir
Eyvindur mjög uröugt uppdráttar,
og lifðú mest á rjúpnaveiöum.
Eitlu síöar er sagt, aö Halla hafi
komiö til þeirra aftur, og fluttu
þau þá bygö' sina suöur og austur
i Arnarfellsmúla, viö Þ’jórsírdrög
undir Amarfellsjökli. Þar gerðu
]>au sér hreysi, og er sagt, að þau
hafi hafst þar við 4 eða 5 vetur.
Ekki fór betur aö fyrir þeim Ey-
vindi á þessum stöðvum, ]>egar
fram i sótti, en á Hverav llum;
því eitt surnar fóru tveir menn úr
Ytrahrepp inn á afrétt til áUta-
dráps og grasa. Hittu þeir Ey-
vind þar á slangri og þektu hann,
enda þótt hann lýgi til nafns síns.
Ekki fundu bygðamenn bústað
Eyvindar i þaö sinn. Þaö
sumar stálu þeir félagar af
Hreppamanna-afrétt svo milclu fé,
skömmu fyrir fjallasafn, að utn
haustið þótti bændum ekki einleik-
iöv hversu heimtist, og var þvi far-
ið í eftirleit. In'st á afréttum komu
þeir á fjárslóð mikla; hafði féö