Syrpa - 01.06.1912, Side 53

NUNNAN í HULINSHEIMUM
243
“Eg haföi aldrei hugsaö út í þa'ð,”
sag'ði hann hugsandi. “Það verður
þó engan veginn auðvelt, því í báðum
göflum eru gömul imálverk, bygð inn
í vegginn. Þau voru þar á tímum
gamla Patricks.”
“Þessi málverk voru þá til á tím-
um stúlkunnar heillum horfnu, og
liafa ætíð hangið þar sem litla birtu
lagði á þau.”
“Satt er það, og eg verð að játa, að
eg liefi aldrei veitt þeirn mikla eftir-
tekt, þó sagt sé að Van Dyck hafi
málað þær myndir.”
“Af fólki af ættinni?” spurði eg.
“Já. Önnur er af Patrick en hin
af konu hans. Báðar dökkar og
skuggalegar. Gerði þeim ef til vill
gott að vera hreinsaðar og olíuborn-
ar.”
“Þær skortir ljós, Kellaw! ljós og
loft. Það gerir þeirn gott aö rífa þær
niður.”
Kellaw kinkaði kolli til samþykkis,
en sagöi svo snögglega: “Því skyld-
um við bíða til morguns? Því ekki
að byrja þegar í stað? Nema við
skyldum hafa fengíð nóg.”
“Hvað það sner.tir,” sagði eg, “þá
máttu treysta mér til að halda áfram.
Hvað leggur þú til ?”
“Taktu cftir. Ef fótatakið kemur
til baka, eins og þú getur til, verður
þess fyrst vart við suðurendami. Eg
skal taka mér stöð þar; þú getur séð
fyrir norðurgaflinum. Við getum
báðir haft stóla, svo við getum beöið
sitjandi. Taugarnar hafa það til, aö
láta barnalega og Ieika á mann, cf
maöur gerir þessháttar tilraunir
standandi.” Hann hló kuldalega og
teygði sig. Næsta augnablik rétti
hann sig í sessi og leit til mín glettinn.
“Eif við tökum til strax,” bætti
hann við, “er síður hætt viö aö við
höfumjrjark til að hætta við alt sam-
an. Það er þvi bezt þú komir.”
Nokkrum mínútum seinna var livor
á sínum staö. Yfir í endanum gat eg
séð myndina bygða inn í veggir.n, þó
í skugga væri — hún sýndi Patrick
Kellaw á hestbaki. Eg sat til hliöar.
fast viö þilið og að baki mér voru
dyrnar að bókahlöðunni. Tikk—takk
heyrðist frá klukkunni og annað slagið
nlarraði í viðum húsgagnanna i gang-
inum, eins og til aö minna mig á, að
gott tiimbur er eftir alt lifandi og
staríandi. Úti lék vindurinn aö
vafningsviönum og feykti blöðum
hans gegnt gluggarúðunum. Nú tóku
tvær uglur aö kastast á kveðjum; eg
þráði ósjálfrátt dagsljósiö og ók mér
óþolinmóölega í stólnum.
Augnabliki síðar hrökk eg viö og
stóð á fætur. Hva'ð er á seyoi ? Eg
slarði niður ganginn og hlustaði.
Ekki var um að villast, frá hinum
endanum barst kvenmannsrödd æ
skýrari og blíðari. Latnesku orðin
sungin skýrum fullum tónum; næst
varð röddin aö angistarópi og þagn-
aöi. Það augnablik virtist hún konta
frá miðjum ganginum og eitthvað —
eg veit ekki þva'ð — lét mér ósjálf-
rátt koma í hug mynd Patricks Ivel-
laws á miðjum hliðarveggnum.
Er söngurinn hætti heyr'öi eg skó-
hljóðið og sá vin minn; hann fylgdi í
humátt á eftir, lotinn, með aöra
höndina reista yfir enni sér.
Skref eftir skref kom hin óséöa
vera nær, unz eg heyrði mjúkt skrjáf-
hljóðið í kjólnum; eg bei'ð sem negld-
ur niöur og hallaði annari öxlinni upp
a'ð myndinni. Annað hvort skref
virtist óljóst eins og fóturinn fylgdi
gólfinu; og meðan eg var að hugsa
um orsök þess barst skóhljóðið nær