Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 21

KONAN ÓKUNNA
19
öllu forviga “Hafiö þi'ð ekki látið
hann vita, hvar þi'S eruð niður komn-
ar? Er það mögulegt?”
Lúcía hristi höfuðið og varð kaf-
rjóð.
“Eg skrifaði honum línu og sagði
honum að við værum heilbrigðar, og
—og okkur liði vel, og hann þyrfti
ekki að búast við, að við kæmum
nokkum tíma heim aftur.”
“En hvernig í ósköpunum farið þið
að, að lifa ?”
“Eg býst við þú halclir, að við sé-
um í kröggum með peninga, en sem
stendur, get eg sagt þér, að við höf-
um nóg af þeim. Eg var rétt nýbúin
að meðtaka seinasta ey'ðslu-fé það,
sem pabbi afhenti mér. Þegar fram
í sækir ætla eg að komast að ein-
hverri atvinnu.”
Hann hefði getað skellihlegið að
allri þessari fjarstæðu; að sjá hana
þarna, sveipaða dýrustu loðskinnum,
með vandfýsnar-blæ velmegunarinn-
ar og siðlætisins. Að fara í vinnu!
Hún hafði ekki hugmynd um hvað
það var.
Dolly gat ekki setið lengur á sér og
greip nú fram í.
“Lúcía, getum við ekki undir eins
á morgun fariö og borðað með hon-
um dagverð ? Heldurðu það verði
munur eða óræstis hrasli'ð sem hún
Mrs. Pride lætur á borðið handa okk-
ur?” Dolly þurfti að borða töluvert
mikið og langaði líka til að maturinn
væri góður. “Og liver veit,” hélt hún
áfram, “nema við fáum svo ísrjóma
á eftir!”
“Vitaskuld fáið þið eins mikinn ís-
rjóma og ykkur lystir,” samsinti hinn
væntanlegi góðgjörðamaður þeirra,
og brosti þóknanlega.
Jafnvel yfirbragð Lúciu varð þýð-
legra. Hún var ekki hafin yfir það,
að neyta frosins rjóma.
“Þér er bezt að tiltaka, hvar við
eigum að mæla okkur inót,” sagði
hún; og til þess að fara ekki út frá
efninu, bætti luin við : “Og svo getur
þú, ef einhver spyr þig um okkur,
sagt hreinskilnislega, að þú vitir ekki
hvar við höldum til.”
Þegar þau skildu, rétti Lúcía fram
hendina og bros hringaði sig um
munn hennar.
“Það var sannarlega ánægjulegt,
a'ð vi'ö skyldum hittast,” sagði hún, og
var ekki laust við, að angurblíða
kæmi fram í málrómnum. “Við sökn-
um eðlilega ósköp mikið heimilisins.
Ef pabbi hefði að eins hugleitt hvað
hann var að gjöra, þá hefði hann
naumast hent slíkt glapæði.”
Dolly kvaddi Brodrick alveg eins
einkennilega.
“Það er eins og við séum í felu-
leik,” sagði hún hæðnislega. Þó að
henni þætti vænt um Lúcíu, fanst
henni varúð hennar keyra fram úr
öllu hófi.
“Gleymdu ekki að snúa þér í þrjá
hringi, þegar við förum, og loka
augunum þangað til við komumst
fyrir strætishornið. Ó. að morgun-
dagurinn væri nú kominn — alveg á
þessu augnabliki! Horfðu nú ekki á
eftir okkur."
Brodrick hlýddi. Hann staldraði
við augnablik, fór svo þangað, sem
hann sá að nokkrir ökumenn
höfðu raðað sér með leiguvagna sína.
Hann veik sér að manni fremur ó-
frýnilegum, er lá 1 vagni sínum og
svaf. En áður en Brodrick nálgað-
ist, vakna'ði hann og sló gleðibjarnia
yfir eldrautt andlitið á honum. Brod-
rick gjörði hann þegar i stað að trún-