Syrpa - 01.09.1913, Síða 20

18
SYRPA
“N-ei.” svaraöi Lúcía og dró þaö
viö sig. “Sem stendur eigum viö
ekkert skyldfólk í borgnni. Við er-
um í herbergjum, sem viö leigjum,
og búum tvær saman.”
“T'ú ætlar þó ekki að reyna aö
koma mér til að trúa því, aö þiö, bara
—tvær stelp—” Hann tók sig á
þvi, áður en hið. ofyrirgefanlega orö
hraut af vörum hans. — “AÖ þið
bara tvær, búiö i leiguherbergjum á
eigin ramleik?”
Hakan á Lúcíu lyftist eins hátt og
á manni, sem býöur öörum byrginn.
“Hvers vegna ekki, má eg spyrja?
En hve hlægilega gamaldags þú ert
í hugsunarhætti! Er ekki þetta þaö,
sem tíökast daglega? h>að er eins
og þú takir ekki tillit til þess, að eg
er nú frumvaxta stúlka.”
Brodrick langaöi til aö gefa henni
ofurlitla inngjöf í oröi kveðnu.
“Og þau herbergi, þau eru óttaleg!”
greip Dolly fram í; “þau stinga voða-
lega í stúf við herbergi þau. sem
faðir okkar var vanur að vísa okkur
í, þegar viö fórum með honum til
Lundúna. Herbergin okkar eru svo
loftlaus og óþverraleg, og Mrs.
Pride veröur bálvond ef viö reynum
aö opna glugga, og stóin reykir svo
mikiö, aö okkur liggur v:Ö köfnun.”
“Pví eruð þiö ])ar?” spuröi Brod-
rick.
“Dolly er flón,” sagöi Lúcía, og
var ekki laust viö, aö hún yrði vitund
óþolinmóö. “Hún heldur, aö alt geti
veriö eins hreint og fágað og friö-
sælt eins og uppi í héruðum landsins.
Herbergi okkar eru einkar góð og
haganleg. Við völduin þau sjálfar
meö opnum augum.”
“En meöal annara oröa, hvar hafiö
þiö holað ykkur niður?” Brodrick,
sem fyrir hvern mun vildi fá aö vita
hvar þær dveldu, tók upp blýant og
minnisbók sína. “Viö skoðum okkur
um í borginni á morgun, okkur til
skemtunar.”
“Herbergi okkar eru á------------”
Dolly var byrjuö á að segja lionum
livar þrer héklu til, þegar Lúcía greip
fram i.
“Svo eg sé nieð öllu hreinskilin,”
sagöi hún, með sama þóttasvipnum,
sem fór henni svo hjákátlega, að
Brodrick lá viö aö brosa, "við óskum
ekki eftir, aö þú vitir hvar viö dvelj-
um, og þess vegna bið eg þig að vera
svo vænan aö fást ekkert um það.”
Glampi—hvort honum olli gremja
eða gaman, gat hún ekki gjört sér
meö öllu ljóst—kom i augu Brod-
ricks. Hann stakk minnisbókinni
skjótar en auga eygir, aftur í vasann.
“Eg er elcki allfús á aö troöa mér
inn, þar sem mér er ofaukið,” sagði
hann þykkingslega. “Með þessu
skilst mér, aö þig langi ekki til að
veröa mér neitt samferða um borg-
ína.”
Petta voru svo mikil vonbrigöi fyr-
ir Dolly litlu, aö hún tók andköf, en
augu Lúciu loguöu af óumræöilegri
])rá; hún leit í kring um sig, svo
námu augu hennar staöar á kuldalegu
andiiti Brodricks.
“Ef þú lætur algjörlega af að
grenslast eftir því hvar við erum til
húsa, ])á skulum við með mestu á-
nægju þiggja aö fara nieð þér. I>aö
var vel gjört og vingjarnlegt af þér
aö bjóöa okkur þetta,” sagöi hún, og
Dolly réð sér naumast fyrir gleði;
“sjáðu til,” bætti hún viö, “ef þú fær
aö vita livar við búum, þá gæti fariö
svo, að þú segðir pabba þaö.”
Brodrick lét sem hann yrði nteð