Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 35

ÞÁTTUR TJJNGU-H ALLS
33
í stóryrfii og gífurmæli, meir en góöu
hófi gegndi. Aldarhátturinn var nú
líka þannig í þá daga, aö hrottaskap-
ur í oröum þótti cngin skömm, enda
var Halli bæði hráölyndur og hinn
mesti þrákálfur, er því var aö skifta,
og ávalt þvínær ósvegjanlegur frá
sinni meiningu.
En þessi skoðun hans á tilveru
huldufólks breyttist skyndilega. Eftir
það hélt hann því jafn eindregiö
fram að slíkar verur væri til og tjáði
þá engum móti að mæla.
Atvikin, sem uröu til þess að gcr-
breyta þannig skoöun hans og trú,
eru þau, sem hér vcröa höfö til frá-
sagnar. Þegar þaö kom fyrir, var
hann hér um bil miðaldra maöur.
Tunga i Dalamynni stendur þar
sem tvær ár falla saman; kennir önn-
tir úr norðaustri, Hvannadalsá, cn
hin úr suðaustri, Lágadalsá. Hvanna-
dalur hefir aldrei bygöur veriö, svo
mcnn viti, frá ómuna tíö, enda sér
þess engin merki. 1 dal þessum cr
liiö bezta beitiland, enda liggur hann
langt inn í reginfjöll og hylst undir
miklu djúpfenni alla vctra, því Itratt-
ar og háar hlíðar eru að beggja
megin.
Fram i þessum dal gekk búsmali
Iialls um surnur öll og gcldfé á
haustum og framan af vetrum, svo
lengi sem veður leyföu og hagar
héldust.
Það bar til á hausti cinu síðla,
löngu eftir aö allar fjallgöngur voru
af staðnar, aö Hallur bpndi gekk til
sauða sinna aö venju. Haustið hafði
verið einmuna gott, svo jörð var þýð
og marauð í bygöum og alt til efstu
fjallsbrúna.
Þennan dag var bjart veður, him-
inn heiöur og glaöa sólskin.
Hallur gekk fyrst vestur yfir
Hvannadalsá. En svo hélt hann
noröanmegin árinnar fram ntiðjar
hlíöar. Honurn þótti þaðan bezt út-
sýni yfir dalinn sín megin. Hann
bjóst viö aö ganga alveg fram í dal-
botn og þaðan aftur austan megin ár
heirn til sín.
Þegar hann var kominn hér um bil
hálfa leiðina, stanzar hann lítið eitt
til aö kasta mæði. Honum verð-
ur þá litiö niður til árinnar og sér
hann að stór hópur manna heldur
fram dalinn, þétt með ánni noröan
megin. Nokkrir mé'ijn voru þar á
hestum, en ]>ó voru fleiri fótgangaudi.
Tala þessara manna fanst honum
nálægt 40.
Reiðmennirnir fóru fremstir og ná-
lega lausir viö aöalhópinn. Litur
sumra hestanna var honum alveg ó-
þektur. Reiötýgjabúnaöurinn sýndist
honum aö vera myndi nokkuö skraut-
mikill; að minsta kosti glóði hann ó-
venju fagurlega í sólskininu. Þar
voru einnig margir í litklæðum.
Eins og nærri má geta varð honum
æriö hylt viö sýn þessa i fyrstu, því
hann átti þar ekki manna von fram í
eyðidal.
Fyrst hélt hann, að þetta hlyti að
vera missýning; en hrátt gekk hann úr
skugga um að svo var ckki, eftir aö
hann liafði athugaö þetta grandgæfi-
lega um stund.
Margar ágizkanir svifu gegn um
liuga hans, cn cngin þeirra gat staöist
próf skynseminnar.
Hvað gat þetta verið? Því var
ckki auövelt að svara. Hér var engin
þjóðleið og haföi aldrei verið frá upp-
hafi íslands bygöar, að minsta kosti
ekki svo nokkur maöur vissi.
3