Syrpa - 01.09.1913, Side 65

FLÖSKUPÚKINN
G3
fjalliö en Kífi stóö á svölunum þeim
megin, sem út vissi aö sjónum, og
hlustaði á hófaskellina og horfði á
bjarmann af ljóskerinu, sem sló á
hamraveginn þar sem grafhvelfing-
arnar voru. Hann skalf eins og
hrísla, krosslagöi hendurnar og ba'ö
fyrir vini sínum, en lofaöi guö fyrir
það, aö hann sjálfur var úr allri
hættu.
En næsta dag gleymdi liann allri
hræöslunni, því að veðrið var svo
bjart og fagurt og húsið svo yndis-
legt. Og svo leið hver dagurinn af
öðrum og Kífi var í níurida himni
af ánægju.
Hann hélt til í forsalnum. b>ar át
hann og drakk og las í dagblööunum,
og aðra tíma dvaldi hann þar lengst
um. Þegar einhverjir fóru fram hjá,
þá bauð hann þeim inn til sín og
sýndi þeim herbergin i húsinu sinu
og öll málverkin. Og húsiö varð
mjög viðfrægt. Á allri Kónaströnd
var þaö kallað: Ka-Hale Nui fþ.e.:
stóra húsiöý og stundum var þaö kall-
að geislahúsið.
Kífi hafði Kínverja einn í þjón-
ustu sinni, sem hafði þann starfa á
hendi að fægja húsið og hreinsa, frá
morgni til kvelds, svo að gluggarúð-
urnar, speglarnir, gyltu trélistarnir,
húsgögnin og málverkin glitruðu og
ljómuðu eins og morgunsólin. Kífi
var mikið upp með sér af þiessu.
Þegar hann gekk um stofurnar gat
hann ekki stilt sig um að syngja hátt;
og ef eitthvert skip fór þar fram hjá,
dró hann fánann upp á siglutréð, sem
reist var upp fyrir framan húsið.
Nú líður og bíður.
('Framh.ý

LEYNDARMÁL.
Að þegja yfir leyndarmálum, er
eitt af því sem er erfitt fyrir fólk að
fást við. Hefir þú veitt því eftir-
tekt hve margt manna það er, sem
eiga atvinnu sína undir því, að þeir
séu varkárir með að segja ekki frá
því, sem á að vera hulið.
Bankaskrifarinn til dærnis. Hann
veit um fjárhags-kringunistæður
manna, sem skifta við bankann.
Honum má vera það kunnugt að
niaður, sem haldinn er að vera stór-
auðugur, á ekki, þegar öllu er á
botninn hvolft, tíu dala seðil skuld-
laust. Þú eða eg megum freist-
ast til að gefa kunningja okkar þau
tíðindi í skyn, en starfsmanni bank-
ans er það ljóst, að hann má ekki
segja eitt orð um það, ef hann á að
halda stöðunni. Hann verður að
læra það, að vera þögull eins og
steinninn, við hvern sem hann á.
Svo er lögmaðurinn. Hverfræg-
ur málaflutningsmaður gæti sagt
þær sögur, sem setti heiminn í
hreyfingu. Honum er kunnugt um
ýmsa glæpi, sem við höfum engan
minsta grut: um. Honum er kunn