Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 42

40
SYRPA
hvalaveiða en frá nokkrum öSrum
staö, í þaS minnsta hvaö Ameriku
snertir. 1902 var gizkaS á, aS frá
Behringssunclinu liafi fluzt 10,976
tunnur lýsis, og 110,662 pund hval-
skíSa. HvalaveiSaskipin leggja út
fyrri hultann í Marz og halda norSur
meS landi til 'Behringssunds og síSan
í norSvestur, og ef hægt er aS komast
gegn um ísinn á tímabilinu frá 1.—15.
Júní; þar næst er lagt norSur úr
Behringssundinu og brotist norSur aS
Barrow-tanga og er þangaS komiS i
Ágúst lok. Um veturnætur hópast
skipin saman viS Herscheleyju, sem
er vestan viS mynniS á Mackenzie-
fljótinu. Nú er útlit fyrir aS fariS
sé aS draga úr veiSinni, og fyrir kem-
ur þaS, aS skip sigla allslaus heim.
Á hverju sumri fara 1 e'Sa 2 gufuskip
norSur til aS sækja hlebslu til hvala-
veiSamanna.
PaS er álit manna, aS aS fimm ár-
um liSnum muni ekki borga sig aS
gera út skip í hvalaveiSar í Behrings-
sundi, eSur ishafinu þar norSur af.
Þetta stutta ágrip af sögu hvala-
veiSanna er aS mörgu leyti mjög eft-
irtektarvert. í fyrsta lagi var hvaln-
um nálega gjöreytt i norSuríshafinu
á 300 árum. í öSru lagi, hefir engin
veiSi veriS jafn arSsöm sem hvala-
veiSin, og meS þvi aS skíSishvalir eru
tiltölulega á mjög takmörkuSum
svæSum íshafsins, hefSi, hvaS þessa
hvalategund sérstaklega snertir, veriS
auSvelt aS viShalda miklu lengri og
vissari afla, ef liægt hefSi veriS aS
koma. á alþjóSa friðunarlögum.
Þýtt úr “Naturen” af
Erl. Gubm.
BÝSNIN MESTA Á SJÓ.
Kf sjómenn væru spurSir, þeir sem
í förum eru milli meginlandanna,
hverja býsn þeir vissu mesta. hafa
oröiS á þeim slóSum, þá er vel til,
aS þeir kæmi meö: mannhvarfiS af
henni Maríu Celesle. í fjóra tugi
ára hafa sjómenn út um víöa veröld
þjarkaS um þær gátur: hví fóru
menn af skipinu og hvaS varS af
skipshöfninni? Og allir eru jafnnær
eftir sem áSur. Enginn vottur er
til, sem hægt sé aS ráöa af, meö
hverju eölilegu móti eSa óeölilegu
þaS raunalega slys kunni aS hafa at-
vikast.
ÞaS er alkunna af opinberum
réttargerSum, aS skipiS fanst mann-
laust úti á rúmsjó, en þaS er líka alt
og sumt. Engar menjar hafa síSan
fundizt af skipsh/öfninni, þrettánl
manns. Þrettán, þaS er óhappa
tala. “skyldi henni vera um aö
kenna,” dettur upp úr sjóurum þeim,
sem hjátrúar innrættir eru.
Þó mörg ár séu liöin síSan óhapp
þaS skeöi, eru menn engu fróSari
um þaö nú heldur en skipstjórinn
var, þegar hann fann skipiö mann-
laust, og nóg er ti! aö gera sér get-
gátur um, því enginn hefir enn get-