Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 22

20
SYRPA
aSarmanni sínum, því hann vissi þaS
gjörla, að, ef Lúcía kæmist að því
að hann beitti undirferli gagnvart
henni, þá væri úti um vináttu þeirra,
cn hins vegar þráði hann heitt og
innilega að vera inn undir hjá henni.
“Mér ríður stórmikið á, að komast
aS því, hvar þessar ungfrúr eru til
Iiúsa,” sagSi hann og bar óSan á. og
hjóst til aS fela sig sem bezt hann
mátti í vagninum. “Þær eru frænd-
konur minar og hafa hlaupiS í burtu
frá heimili sínu.”
“Ekilllnn kinkaSi kollinum. AuS-
vitaS trúSi hann ekki einu orSi af
því, sem Brodrick sagSi, en var þó
eigi aS síSur fús til aS fara í humátt-
ína á eftir þeim.
“Þér megiS reiSa ySur á. aS þetta
cr ekki í fyrsta sinni, er eg hefi und-
irgengist slíka erindagjörS.”
Svo settist hann í ekilssæti sitt,
hristi taumana og lagSi af staS.
Brodrick hafSi legiS viS aS rciSast
viS þær, en nú gat hann ekki annaS
en hlegiS, þegar liann leit út um
gluggann og sá þær beygja fyrir
strætishorniS. Hann sá til þeirra.
Eúcía teinrétt og tiguleg á fæti, en
Dolly álút og tregSufull í spori.
“ÞaS er skylda mín, aS liafa eftir-
lit meS heim,” sagöi Brodrick og var
næsta einbeittur í rómnum, en fanst
þó i aSra röndina þaS vera mink-
un fyrir sig aS vera aS veita þeim
eftirför.
“En Corbett er enginn maSur til aS
elta þær uppi, og þetta tekur mjög á
Kristínu. Lúcía hefir fariS illa aS
ráSi sínu.”
Engu aS síSur fanst honum þó
Lúcíu bót mælandi, þegar hann virti
frænku sina fyrir sér í huganum.
Stjúpa, sem hún átti ekki hina minstu
von á, kom mjög eSlilega eins og
þruma úr heiSrikju, jafnvel stjúpa
eins ástúðleg og eftirsóknarverS og
Kr'stín frændkona hans.
Vagninn skrölti áfram eftir bak-
strætum, sem urSu alt af ljótari og
ljótari, unz ökumaðurinn hægSi á
ferðinni og lét hestana lötra fót fyrir
fót. Stúlkurnar voru aS ganga upp
trappir aS mjög hrörlegu húsi, meS
gráum og grómteknum gluggablæj-
um. Brodrick luigsaS til herragarSs-
ins rósama og fornfræga, sem þær
höfSu yfirgefiS. Dyrnar opnuðust,
og svo læstust þær. Brodrick rak
höfuðiS meS mestu varúS út um
gluggann til þess aö gæta aS númer-
'tiu; þaS var 37.
Hann skrifaði þaS hjá sér ásamt
strætisnafninu, ók aS næstit gatna-
mótum og yfirgaf ekill sinn þar, gekk
áfram eftr strætinu spölkorn og nam
HaSar úti fyrir pósthúsi nokkru þar.
“Hvort á eg nú aS síma til þeirra
eða ekki?” luigsaSi hann meS sér.
“E11 hvílíkan óhug þaS myndi vekja
hjá Lúcíu, ef hún vissi aS Kristín
væri skyld mér I”
Hann var dálitla stund aS velta
þessu fyrir sér, kalIaS síðan til torg-
ekils, er bar að og ók heim til klúbbs-
ins síns.
II.
“Þú mátt ekki halda, aS eg ætli að
fara aS prédika,” sagði Brodrick ein-
um cða tveim dögum siSar, er hann
hafSi náS tali af Lúcíu fáeinar mín-
útur, “en í hjartans einlægni held eg
þú ættir aS láta þau vita, hvar þiS
cruð niSur komnar. Geturðu ekki
sett þér fyrir sjónir, hversu óumræði-
lega þungbært þetta er fyrir föður
þinn, jafn-mikinn ágætismann, aS fá-