Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 45

43
Í4YSN1N MÉSTA Á SjÓ
ekki anza'ð, og ekkert lifsniark var
að sjá innan borðs á skipinu, þó sæi
vel á þilfarið og skipverjar væru að
rýna eftir því.
“Skjótið bát ni'ður,” skipaði skip-
stjóri; “við verðum, Adams, að fara
yfir á skipið. Skipverjar eru anna'ð
hvort ölvaðir, eða myrtir eða dauð-
ir úr pest eða hungri eða”—og leit
framan í stýrimann.
“Eða þeir hafa gengið af skipi,”
svaraði stýrimaður, eins og hann
skildi hvað hinn ætti við. “En þó
getur ]jað ekki verið, því skipið hef-
ir engin neyðarflögg uppi, ekki eitt
einasta.”
Báturinn skreið svo, róinn af
tveimur hásetum, með þá skipstjóra
og stýrimann um lygnan sjóinn yfir
að hrigginni, sem þeir nálguðust og
lásu ]<ar á skipsgaflinum: “María
Celeste, New York.”
“Celeste, o, hæ! Við viljum koma
upp!” kallaði Boyce um leið og hann
lagði að framanverðu skipinu, en
ekkert tók undir við hann nema
kyrðarblaktið í seglunum.
“Ekkert er að reiðanum á henni,
svei mér þá,” sagði skipstjóri, “svo
það er undir þiljum, sem að henni
gengur.” Með það sagöi hann há-
setunum að bí'öa á meðan þeir stýri-
maður og hann færu upp á skipi'ð;
og svo klifu ]>eir upp hjá festarplöt-
unum.
Jafnskjótt og skipstjóri rak koll-
inn upp fyrir borðstokkinn gall hann
við; “Skipverjar hljóta allir að
vera ni'ðri, því hér sér hvergi mann;
ekki svo miki'ð sem maður sé við
stýrið.”
Þeir gengu svo aftur eftir skipinu
og hugðu vandlega að ástandi skips-
ins. Einskis söknuðu þeir. Þar voru
allir ]>eir hlutir, sent öðru eins skipi
hæfði að hafa á sjó. Skipið var
auðsjáanlega fyrsta flokks skip, ný-
lega málað og húnaður allur nýlegur
og skipið eins og glænýtt af stokkun-
um í alla staði.
En þeim ægöi við, hve hljótt var
á skipinu, svo vel búið, sem það var,
og báðum rann eins og kalt vatn
milli skinns og hörunds. Var skipið
mannlaust? Þeim þótti, sem þeir
væri staddir í kirkjugarði fljótandi,
scm þeir væru á vofuskipi, eða þess
liáttar afturgönguskipi, sem þeir
heföu fyr meir um lesið. Engan
mann fundu þeir, hvorki lífs né lið-
inn, þó þeir leituðu frá stafni aftur
i skut, bæði í káetunni og lúgarnum.
“Þeir hafa gert upphlaup gegn
skipstjóra og stýrimanni og kastað
þeim fyrir bor'ð. En hvar eru upp-
hlaupsmennirnir? Hvað á þessi
feluleikur að þýða?” sagöi skipstjóri.
Þeir rannsökuðu skipið hátt og
lágt í annað sinn og sneru svo aftur
til káetunnnar.
Upphlaup hefir það ekki verið,
skipstjóri,” sagði stýrimaður; “þvi
hér sjást engin bardaga merki.”
“Þá er ekki sjóræningjum til að
dreifa,” anzaði skipstjóri. “Peninga-
kistillinn er óuppbrotinn og farmur-
inn er ósnertur, þó verðmætur sé, og
hvergi sjást heldur neinar skemdir.”
“Ekki hefir það lieldur veri'ð
hungursneyð með pest, sem gert
hafi alla svo leiöa á l,finu, að þeir
hafi stokkið fyrir borö, því nóg eru
matvæli á skipi og sama sem ekki tek-
ið á lyfjakassanum.”
“Og ekki hafa veður, skýstrokkur
eöa ílóðalda skolað þeim fyrir borð.
Skipsbókin getur ekki um neitt, síð-
an þeir fóru frá Sandy Hook.”