Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Qupperneq 9

í AUSTFJARÐA-ÞOKUNNI
3
Aldrei hef ég komizt i hann krappari
en einu sinni á Seyðisfjarðarmynni. Við
kottium siglandi á Stóra-bátnum úr há-
karlalegu og sáum ekki handaskil allan
Flóann fyrir stinnings norðaustan þoku-
brælu. En í fjarðarkjaftinum stóð þokan
eins og tappi í flösku. Við vorum á hlöðn-
um bátnum undir öllum seglum, og þá
var nú drjúgur skriður á honum Stóra-
Grána, eins og þið kannist viö, piltar. En
allt í einu þverstanzaði báturinn, eins og
bonum hefði verið gefið á hann. Urn
grunn var ekki að ræða. Við vorum hér-
umbil miðfjarðar, langt fyrir utan
Sléttanessboða. Ég grillti aðeins fram að
fremri siglu, en þar fyrir framan var
glórulaus, sótsvartur veggur. Sleppti ég
þá stýristaumunum og arkaði fram til að
athuga þetta nánar. Stóð þá ekki bátur-
inn blýfastur og skorðaður í þokunni
aftur að framsiglu, hvorki meira né
minna. Og fari það grábölvað ef hann
hnikaðist, hvernig sem við fórum að! Og
þarna sátum við fastir, maður Guðs og
lifandi, þangað til snemma morguninn
eftir, að heljarmikill engelskur gufu-
dampur, sem kom innan frá Búðareyri,
i'akst beint framan á trýnið á okkur, og
þeytti okkur eins og selaskutli langt aft-
ur á bak, svo báturinn tók dýfur og meg-
inið af hákarlslifrinni flaut út. En okk-
ur lagði samt líkn með þraut. Þar sem
gufu-dampurinn hafði ldofið þokuna,
stóð nú galopin geil, með snarbröttum
veggjum báðum megin. Og nú sigldum
við hraðbyi’i inn eftir geilinni, í einni
stryklotu alveg inn á Kringlu. En þá
hvarf þokan í einu vetfangi, eins og sett
hefði verið púðurkerling í endann á
henni. Og við sátum undrandi og sigri
hrósandi eins og ísraeismenn forðum við
Hafið rauða. —
Ojá, ég held svo sem að ég kannist við
hana Austfjarðaþoku!«
Vernharður gamli skyrpti út úr sér
tóbakstuggunni í lófa sinn, þuri'kaði sér
vandlega um munninn á handarbakinu
og glotti.
III.
Djúpt norðaustur í Plóanum blés
strandferðaskipið í sífellu meö stuttu
millibili. Það var fullt af farþegum, en
flestir þeirra höfðu hörfað ofan undir
þiljur. Þokan var of svört og of blaut
og of óskemmtileg til þess að vera uppi
að óþörfu. Og þeir eru svo sárafáir, sem
hafa auga og eyra fyrir töfrum Aust-
fjarðaþokunnar.
Hinir skilja auðvitað ekkert í hvern
fjandann maður sé að glápa út í sót-
svartann þokuskrattann, eins og einhver
patent-idiot! Þeir sitja niðri í birtu og
hlýju. Þar er sungið og spilað og drukkið
og rabbað, mestmegnis á lélegri dönsku.
Skipið var danskt með allri áhöfn, því
þetta var áður en »Fossarnir« fæddust.
Og svo var líka fósturland alhnargra
þessara ferðamanna »et yndigt Land«,
bæði beinlínis og óbeinlínis, en ekki þessi
helvítis þokurass yzt úti í hafsauga! —
Nei, þá var nú munur að sitja suður við
Ermarsund á vetrum og gera bara sínar
góðu forretningar á Islandi á sumrin.
Ferðast með dönskum skipum, borða
danskan mat, — því Islendingar kunna
s’gu ekki að búa til ætan mat — drekka
danskt ákavíti og danskan bjór — og
tala dönsku. Maður gat s’gu verið góður
patríót fyrir það! Det manglede s’gu
ba,re! — En þetta er kúltúr! Maður verð-
ur svei mér að fylgjast með í heims-
menningunni, ef maður ætlar ekki sjálf-
ur að verða að saltfiski og síld og
þorskalýsi hérna uppi í andskotans þok-
unni! — Skál fyrir því! — Skál!
Feitur og bústinn náungi með skalla
stóð upp með erfiðleikum og studdi sig
þungt fram á borðið. Hann ætlaði að
halda ræðu — en lille Tale — meö TiUa-
L