Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Side 53

MYNDIRNAR
47
Nú er skólapiltintím íslenzka vísaö á
herbergi, og er þar eitt rúm, boi'ð og
stóll. Hann fer úr yfirhöfn sinni og heng-
ir hana; upp og sezt á Stólinn. Að litlum
tíma liðnum kemur stúlka í herbergið og
þekkir hann skjótt, að það er sú hin
sama, er hann sá myndina af. Hann heils-
ar henni kurteislega og segist vona að
hún sé stúlkan, sem eigi að sænga með
sér í nótt. Hún segist vænta að svo muni
vera. »En þótt ég sé yður ókunnug«, seg-
ir hún, »vildi ég mega biðja yður bænar«.
»Hvað er það«, segir hann. »Það er sú
bæn«, segir hún, »að leysa mig frá því
skilyrði að þurfa að sænga með yður í
nótt«. »Mér varð nú þetta fyrirheit full-
keypt, og þykir því leiðinlegt að láta það
svona fljótt dragast úr hendi mér aftur«,
svarar hann. »Það mun satt vera«, segir
hún, »og þekkið þér mig ekki og getið
því ekki borið fyllilegt traust til mín, að
ég láti yður fá peningana aftur seinna,
þar eð ég hef þá eigi nú við hendina«.
Hann svarar engu, stendur á fætur og
gengur um gólf litla stund en segir síðan:
»Þér skuluð að öllu leyti vera frjálsar
frá minni hálfu«. Býst hann síðan til að
fara í yfirhöfn sína og rýma herbergið.
En þá segir hún: »Ég kann yður miklav
þakkir fyrir góðvilja yðar, hvenær sem
Jaunað verður. En verið hér kyrr í sæng-
urherberginu, því ég þarf að finna yður
hér snemnia í fyrramálið. Og ég get feng-
ið mér hæli annarstaðar«. Að því búnu
fei: stúlkan burt, en skólapilturinn leggst
til hvíldar, en sefur lítið um nóttina og
var að hugsa um æfintýri sitt. Um aftur-
éldingu kemur stúlkan aftur í herbergið
og vekur skólapiltinn og segir, að hann
skuli standa á fætur hið skjótasta og
fara með sér. Hann gerir. það og komast
þau út um bakdyr hússins, út á stræti
borgarinnar. Þau ganga hratt og fara
fram hjá mörgum húsum, þar til þau
koma að stórhýsi einu skrautlegu mjög.
Þar gengur yngismærin að bakdyrum
hússins, og klappar þar að glugga einum.
Innan stundar kémur þar út þerna nokk-
ur, en júngfrúin gengur í húsið og segir
skólapiltinum að bíða við gluggann litla
stund. Hann gerir það og þá er stund
leið, kemur júngfrúin að glugganum og
kastar út bréfi, peningaböggli og fata-
böggli. Hann opnar bréfið hið bráðasta,
og er það frá júngfrúnni, og ávarpar
hún hann mjög þakklátlega og kveðst nú
senda honum aftur peninga hans og var
það hálfu meira en hann kostaði til. Þar
með segist hún og gefa honum skóla-
pilta-fatnað, en biður hann fyrir alla
muni að láta engan vita af viðskiptum
þeirra. Það ríði sér á miklu. Hún segir,
að hann skuli hraða för sinni heim til
skólans, sem hann megi frekast, og koma
ekki við hjá gestgjafanum. íslendingur-
inn beið nú ekki boðanna; hann tók á
rás og hélt heim í skólann hið fljótasta.
Var hann búinn að lesa góða stund, þá er
hinir skólapiltarnir komu. Þeir spyrja
hann, því hann hafi eigi beðið eftir þeim.
Hann segist ekki hafa getað sofið um
nóttina. Hann hafi verið að hugsa um þá
glópsku sína, að fleygja peningum sínum
út í þennan óþarfa, eiris og hann hafi
gert. En sig skuli varla henda það oftar.
»Gestgjafanum þótti miður, er þú varst
allur horfinn á burt, er hann kom á fæt-
ur í morgun«, segja þeir. »Það verður nú
að sitja við það fyrst um sinn«, segir fs-
lendingurinn.
Nú liðu svo tvö ár frá þessum atburði,
að ekkert bar til tíðinda. Þá var það einn
góðan veðurdag seint um vorið, að bæði
I'slendingurinn og fleiri sveinar við há-
skólann voru búnir að afljúka námi sínu
og gengu því undir próf. En meðan á
prófinu stóð, kom smásveinn einn,
skrautlega búinn, að sal þeim, er prófið
var haldið í, og beiddist þar inngöngu.
Hann var með »heimboðsskírteini« frá.