Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Side 22

16
NÝJAR KVÖLÐVÖKUR
Jósefs landi og- tæpai- fimm g-ráður fi*á
heimskautinu.
Sakir einkenna heimskautsstraumanna
var venjulega aðeins auðið að komast til
Nova Cania í ágústlok eða september-
mánuöi. Á öðrum árstímum útilokar ó-
fær íshelluþröskuldur alla möguleika til
lendingar.
Leiðangur Claude Ranwoiths var út-
búinn með þráðlausri innsetningu með
hér um bil þrjú hundruð enskra milna
draglengd. Þannig- var hægt að vera í
sambandi viö umheiminn sex mánuði
ársins, gegnum alþjóðastöðina á Thos-
den á Svalbarða.
Leiðangrinum hafði tekizt giftusam-
lega. Rannsóknrnar leiddu í ljós mikinn
platínuforða, sem nægja mundi til að
trufla gang-verð þessa dýrmæta málms.
En allt í einu barst sú fregn, að ógur-
leg stórhríð hefði eyðilagt mikinn hluta
af birgðum leiðangursins. Ef ekki kæmi
skjót hjálp, væri leiðangurinn ofurseldur
hungurdauða.
Samtímis bárust skýrslur frá norskum
hvalveiðaskipum, um að íshellan norðan
við Svalbarða væri að brotna nokkru fyrr
en venja væri, og hinir reyndu skipverj-
ar álitu, að ekki mundi vera ómögulegt
að nálgast Desolation Inlet, einu öruggu
Tiöfnina á Nova Cania, tveimur eða þrem-
ur vikum fyrr en venjulega.
John Ranworth, sem þá þegar ætlaði
. að fara að leggja af stað að sækja leið-
angur bróður síns, hafði leigt og ferð-
búið »PoIarity«. Fréttin um að ef til vill
mætti ná landtöku á Desolation Inlet,
kom honum því ekki óþægilega. Tæpum
sex stundum eftir að þessar þráðlausu
fregnir komu, lagði Polarity frá borg-
inni Hull og stefndi norður á bóginn.
Áður en skipið kom til Spurn Head,
haföi vélbilun knúð þá til að beygja af
íeið til aðgerðar, og afleiðingin varð sól-
arhrings töf.
Nú, þegar hvalveiðaskipið fyrrverandi
var aftur komið á rekspöl, kom ennþá
fyrir það töf, John Ranworth til gremju.
— Hver skollinn, skipstjóri! Þetta er
fleki eða eitthvað þess háttar. Það eru
tveir menn á honum. Ég sé höfuð þeirra,
þegar flekinn, eða hvað það nú er, hall-
ast í þessa átt, kallaði Travers.
— Gott, sagði Stormleigh skipstjóri
rólega. Setjiö bát út, herra Travers. Þér
getið gefið biytanum bendingu um að
hafa til sjóðandi vatn.
Með fullum hraða nálgaðist »Polarity«
hina fljótandi skipbrotsmuni.
Ritsími skipsins klykkti, og það hægði
ferðina. Báti var skotið út, og ræðararn-
ir knúðu árarnar af öllum ætti.
— Guð minn góður! hrópaði Ranwirth,
þegar báturinn kom aftur með tvær með-
vitundarlausar mannverur. Það eru
drengir. Eru þeir lifandi?
— Já, herra Ranworth, svaraði Tra-
vers. En hefðum við komið sex stundum
síðar, hefði verið úti um þá, hugsa ég.
— Það gleður mig, að þér breyttuð
stefnunni, Stormleigh skipstjóri, sagði
Ranworth einlæglega, þegar drengimir
voru bornir í óviti niður undir þiljur. Nú
er það vandamálið, hvað við eigum að
gera við þá.
— Ég er Ííka að hugsa um það, svaraði
skips'tjórinn og hleypti i brýrnar. Ég vil
auðvitað ekki stinga upp á að snúa við.
Þegar það varðar líf fimmtán manna,
getum við ekki tekið tillit til þessara
unglinga. Ef við mætum skipi á heini-
leið, er vandalaust að koma þeim þar um
borð. Tíminn leiðir það í ljós. Sem sakir
standa, verðurn við aðeins að hugsa um
að lífga drengina upp. Þeir hafa liðið
hræðilegar þjáningar.
Mc Murdo leysti Stormleigh skipstjóra
frá stjórn, og gekk hann niður með Ran-
worth, til þess að sjá hvað drengjunum