Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 21

ÆFINTÝRl ÚR ÍSHAFINU
15
Nokkrar mínútur liðu. Þá rak Guy upp
óp, þrungið vonbrigðum.
— Ég get ekki séð skipið núna, sagði
hann. Það getur heldur ekki verið farið.
En það kemur svo einkennilegur litur á
allt.
Leslie leit í augu vinar síns. Þau voru
blóðhlaupin.
— Þú hefur sennilega fengið snert af
sólstungu, sagði hann svo rólega, sem
hann gat. Heyrðu, við skulum leggjast
fyrir og sofna báðir nokkrar stundir.
Ef einhver kemur í námunda við okkur,
mun hann sjá neyðarmerkið.
Það þurfti engar fortölur við Guy.
Hann var þegar kominn að yfirliði.
Fimm mínútum síðar lágu báðir dreng-
imir í föstum svefni og rak fram og aft-
ur ákvörðunarlaust á öldum Norðursjáv-
ar. —
III.
Borgið.
— Hvað haldið þér, að þetta sé, skip-
stjóri?
Það var Paul Travers, annar stýri-
maður á gufuskipinu »Polarity«, sem
spurði.
Stonnleigh skipstjóri stefndi skipskík-
inum á þústuna, sem undirmaöur hans
hafði vakið eftirtekt hans á.
— Skipbrotsdót, hugsa ég, svaraði
hann.
— Er ekki rétt að rannsaka það, skip-
stjóri? Mér sýnist veifa eða eitthvað því-
líkt vera þar á stangarenda.
-— Jú, rétt, svaraði Stormleigh skip-
stjóri ákveðinn og hrópaði til hásetans
við stýrið, og gaf honum skipun um að
foreyta stefnunni yfir á stjórnborða.
»Polarity« var alls ekki fallegt skip,
þeim mun sterkara að byggingu.
Glöggt auga gat óðar séð, að skipið var
-'setlað til íshafsferða.
Þegar gufuskipið breytti stefnunni,
kom hár og herðabreiður maður á þi*í-
tugsaldri stöklcvandi upp á stjómpallinn.
Hvers vegna leggið þér yfir á stjóm-
boi'ða, Stormleig-h skipstjóri? spurði
hann með hræðslublæ á röddinni. Það er
þó ekki vélbilún aftur, vænti ég?
— Nei, svaraði skipstjórinn. Við höf-
um sem sé komið auga á skipbrotsmuni
og viljum líta nánar eftir því.
— En við megum sannarlega ekki eyða
tíma í það. Hvert augnablik er dýrmætt,
maldaði hinn í móinn.
Stormleigh skipstjóri teygði úr sér.
— Fyrirgefið, sagði hann, en ég
stjórna skipinu. Ég viðurkenni fullkom-
lega, að ég er í yðar þjónustu, en skipinu
ber að sigla eftir mínurn úrskurði. Minn
samningur er þannig, að mér ber að sigla
»Polarity« til Desolation Inlet í Nova
Cania, svo fljótt sem unnt er, en i sam-
ræmi við almennar siglingareglur. Þetta,
herra Ranworth, er í samræmi við eina
af þeim reglum, og þess vegna hef ég
gefið skipun um, að stefnunni skuli
breytt.
Nokkur andartök horfðust þeir John
Ranworth og Stormleigh skipstjóri í
augu, án þess að segja nokkurt orð, og
hvor um sig reyndi að yfirvinna sálar-
þrek hins.
Að lokum bi'eiddist bros um andlit
Ranworths.
— Fyrirgefið, skipstjóri, sagði hann.
Ég hugsa, að ég skilji nú afstöðu okkar
hvor til annars. Ég telc athugasemdir
mínar aftur.
John Ranworth hafði ástæðu til að
vera óþolinmóður, því hvert augnablik
var dýnnætt eins og hann sagði.
Fyrir nálega ári síðan hafði bróðir
hans, Claude Ranworth, lagt af stað í
vísindalega landkönnunarferð til Nova
Cania, stórrar eyjar, sem var nálega ó-
þekkt, hér um bil beint í norður af Frans