Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Qupperneq 49

GJAFIR VITRINGANNA
43
-og bráðfimur maður getur, með því að
leggja saman í huganum smáræmur af
sjálfum sér, fengið ofurlitið hugboð um
útlit sitt. Dellí var grannvaxin og hafði
lært listina.
Allt í einu stóð hún frammi fyrir
speglinum, föl í kinnum, en með tindr-
andi augum. Hún losaði í skyndi um hár-
hnútinn, og hárið féll í sinni fullu lengd
niður um herðar og bak.
— Nú voru tveir hlutir í búslóð James
Dillingham Young hjónanna, sem þau
bæði héldu í háum heiðri. Annað var
gullúr Jims, sem hafði gehgið í erfðir í
þrjá kynliðu. Og hitt var hár Dellí. Ef
að drottningin í Saba hefði verið í and-
býli við Dellí, mundi hún hafa þurrkað
á sér hárið við opinn gluggann, bara til
að yfirskyggja skart og gimsteina henn-
ar hátignar. Og ef að sjálfur Salomon
konungur hefði verið dyravörðurinn,
með kjallarann sneisafullan af dýrgrip-
nm sínum, mundi Jim hafa litið á úrið í
hvert skipti, sem hann fór fram hjá,
bara til að sjá »Mona« rífa hár sitt og
skegg af öfund.
Og nú féll hinn prúði haddur niður
um Dellí, eins og sólheitar, mórauðar
öldur. Það náði henni niður að hnjám,
og hún gat næstum hulið sig í því. Með
hröðum, óstyrkum höndum byrjaði hún
að vefja það upp aftur. í miðju verki
féllust henni hendur sem snöggvast, og
nokkur tár hrundu niður á snjáðan
gólfdúkinn. Svo snaraði hún sér í yfir-
hafnargarminn, keyrði á sig hattinn, og
brunaði niður stigana og út á götu.
»FRú SOFRONIE: ALLSKONAR
HáR«, stóð með stórum stöfum á húsinu,
sem hún stanzaði við. Hún hljóp upp
stigana og upp á aðra hæð, og stóð, móð
°g andstutt, frammi fyrir madömu So-
fronie.
»Viljið þér kaupa af mér hárið?«
spurði Dellí.
»Ég kaupi hár«, sagði madaman, »takið
þér af yður hattinn, og látum okkur líta
á það«.
Niður hrundu hinar gullnu bylgjur.
Madaman fór kaupfróðum höndum um
lokkana.
»Tuttugu dali«, sagði hún.
»Látið þér mig hafa þá, fljóttk sagðí
Dellí.
— Næstu tveir klukkutímarnir svifu
hjá á rósrauðum vængjum (þið fyrir-
gefið hina gatslitnu líkingu). Dellí var
á þönum á milli búðanna, að velja jóla-
gjöfina handa Jim. -—
Loksins fann hún hana. Þá einu réttu.
Hún hlaut að hafa verið búin til handa
Jim og engum öðrum. í engri af hinum
búðunum hafði Dellí séð neitt svipað, og
hafði hún þó rannsakað þar allt, hátt og
lágt. Það var úrfesti úr hvítagulli, ein-
föld og óbrotin að gerð, sem sannaði
verðmæti sitt með skírleikanum einum,
án allrar falsaðrar sundurgerðar, — eins
og líka allir góðir hlutir eiga að gera.
Hún var jafnvel verðug fyrir úrið. Und-
ir eins og Dellí kom auga á hana, fann
hún með sjálfri sér, að þessa festi yrði
Jim að eignast. Hún líktist honum. Yfir-
lætisleysi og verðmæti — það átti við
þau bæði. Tuttugu og einn dal tók kaup-
maðurinn fyrir hana, og Dellí hraðaði
sér heim á leið með 87 centin í vasanum.
Með þessa festi við úrið gæti Jim »fylgzt
með tímanum« með hæfilegri árvekni, í
hvaða félagsskap sem væri. Því svo frá-
bært sem úrið var, þá hafði hann þó stund-
um litið á það í laumi, vegna gamla leður-
bandsins, sem hann notaði í festar stað.
Þegar Delli var komin heim, tók mesta
víman að renna af henni, og skynsamleg
íhugun skaut upp höfðinu. Hún greip
hártangirnar, hitaði þær yfir gasinu, og
tók til óspilltra mála að leiðrétta eyði-
leggingarnar, sem ást og örlæti höfðu
6*