Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 25

ÞÁTTUR AF JÓNI HRÓLFI BUCK
19
Kaðalsstaðabóndans. Varð Björn Líndal
þar síðastur manna fyrir miklum sauða-
missi fyrir nokkrum árum, en þá rak
þessi þjóðkunni maður fjárbú á Kaðals-
stöðum í Hvalvatnsfirði, þar sem hann
reisti mikið steinhús. Nú eru Kaðalsstað-
ir komnir í eyði og næstum því öll
Þönglabakkasókn. Verða tildrög þessa
ófarnaðar ekki rakin í þessu erindi.
Enginn maður í Fjörðunum var jafn-
kunnugur og um leið ófyrirleitinn, að
brjótast fyrir þessa áður nefndu forvaða
og klífa þessar gjár, skriður og skörð, og
Jón Hrólfur, og voru þó margir röskir
menn í Fjörðum á þessum árum, er upp-
aldir voru við þessar ófærur frá blautu
barnsbeini að heita mátti. Þar var líka
um marga ágæta skíðamenn að ræða. Var
Jón Hrólfur talinn þar í fremstu röð, og
ekki veit ég til að nokkur maður hafi
hætt sér á skíðum alla leið af Skriðu-
hrygg ofan í fjöru nema hann, og á hann
það met einn. Hæðin af Skriðuhrygg er
nærri því eins mikil eins og fram af Esj-
unni, þar sem hún er hæst, og miklu
brattari. Skal ég nú segja söguna eins og
hún gerðist, þar sem ég var sjónarvottur
að þessari fífldirfsku Jóns Hrólfs, sem
var enn meiri fyrir það, að ekki var eftir
neinu að keppa.
Það bar til einn veturinn, sem ég var á
Tindriðastöðum, að það gerði miklar
norðanhríðar. Rak þá hafís að Norður-
landi og fyllti um tíma allan Skjálfanda.
Hafís þessi náði ekki að frjósa saman og
lónaði hann mikið sundur öðru hvoru.
Var ísinn að flækjast fram og aftur fram
eftir öllu vori. Þegar hafísinn rak upp að
Flatey, urðu menn þess áskynja, að mik-
!ð af blöðruselskópum voru á jökunum,
og er skemmst frá því að segja, að bæði
Flateyingar og Flateyjardalsmenn rotuðu
á annað hundrað kópa. Er ég búinn að
gleyma því, með hverjum hætti þessi
^natarfregn barst vestur í fjörðu. Hafísinn
var þá svo þéttur, bæði úti fyrir Þorgeirs-
firði og Hvalvatnsfirði, að ekkert viðlit
var að komast austur að Flatey sjóveg.
Þótti mörgum illt í ráði að geta ekki
fengið sér vel í soðið. Var ógurlegt fann-
kyngi yfir allt og ekki farandi milli bæja
nema á skíðum. Frost voru daglega upp
undir 20 stig og hríðarveður með upp-
rofum á milli.
Þegar fregnin með seldrápið í Flatey
barst vestur í Fjörðu, brá Jón Hrólfur við
og vildi hann þá brjótast austur að Vík í
Flateyjardal. Hafði hann einhvern grun
um, að bóndinn í Vík ætti nokkra blöðru-
selskópa. Hann var kunningi Jóns Hrólfs,
og vildi hann nú bæta á það, að hann
hjálpaði sér um einhverja ögn af sel, sem
hægt væri að draga að sér vestur á bóg-
inn með einhverjum ráðum. Mönnum
þótti þetta ekki sem álitlegast ferðalag í
svona miklu frosti, og spáðu margir því,
að ófært mundi vera að klöngrast fyrir
forvaðana fyrir svellalögum og fljúgandi
hálku. Jón Hrólfur átti þá enn heima á
Kussungsstöðum í Hvalvatnsfirði.
Er mér það enn minnisstætt, þegar Jón
Hrólfur kom að Tindriðastöðum og mælt-
ist til þess, að ég skryppi með sér austur
að Vík. Eg var þá 19 ára gamall, léttur til
gangs og eirði því illa að liggja inni í bæ
við tóskap allan liðlangan daginn. Hafði
ég gaman af því að herða dálítið í mér
með því að skreppa í smá-svaðilfarir með
Jóni Hrólfi. Hann hafði orð á því um
morguninn um níu leytið, þegar hann
kom að Tindriðastöðum, að hann langaði
til að fara fjörurnar eða þá einhverja
gjána, eftir því sem verkast vildi. Jón
Hrólfur hafði jafnan með sér poka, sem
hann bar á annari öxlinni. í pokanum
hafði hann færi, nokkurra faðma langtr
fjallajárn, sokka, vettlinga o. s. frv.
Var oft brosað að honum með pokann á
öxlinni.
Þegar við fórum frá Tindriðastöðum,
3*