Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 51

ÞAÐ HREIF
45
langt í burtu. Hún titraði lítið eitt, er
úann snerti hana, settist hægt upp og
leit á hann. Augnaráð hennar lýsti hvorki
'Otta né forvitni, heldur var það athug-
ullt og hugsandi. Hún hafði ekki kveink-
að sér undan misþyrmingunum, og dökku
augun hennar, voru táralaus, er hún
horfði framan í hann. Ofurlítil blóðrák
•seytlaði úr vör hennar niður eftir hök-
unni og bar vott um kvalir hennar og
hræðslu, þótt hún leyndi því svo vel.
• Þetta skapgerðareinkenni hennar hafði
vakið aðdáun hans og meðaumkun. Hann
hafði stunið upp fáeinum orðum án þess
þó að halda, að hún myndi skilja þau.
En hún svaraði þegar á frönsku, með
Þýðri en þreytulegri rödd, þótt tónninn
sjálfur væri nærri því kærulaus: „Je
m’en suis habituée". Hún væri þessu
v°n! Hann kom varla upp orði fyrir reiði.
Hann hafði reynt að fá hana til að segja
sér frá kringumstæðum hennar, en hún
hafði leitt það hjá sér. Hún virtist vera
algerlega niðurbeygð og virtist ekki kæra
sig vitund um hann, hjálp hans né nær-
veru. En hann var samt kyrr, af því að
hann hafði enga hugmynd um, hvað
hann ætti frekar að gera.
Meðan hann var að brjóta heilann um
þetta, leit hann öðru hvoru feimnislega á
hana. Það var eitthvað við hana, • sem
hafði ómótstæðilega laðandi áhrif á hann,
og í hvert sinn, er hann leit á hana, varð
honum starsýnt á hina sjaldgæfu fegurð
hennar, barnslega sakleysissvipinn og
töfrandi yndisleik þann, er virtist hvíla
yfir henni. Og þótt hún væri fátæklega
klædd, var hún þó hrein frá hvirfli og
niður á litlu fæturna nöktu.
(Framhald).
gSaki« (H. H. Munro):
Það hreif —.
^að var seint um vorkvöld, að Ella
Mc Charty sat á grænmáluðum stól í
Kensington garðinum og horfði tómlátlega
ut yfir garðana, sem breiddu sig út fram
undan, en ljómuðu nú skyndilega af rauð-
^eitum bjarma kvöldsólarinnar um leið og
ttiaðurinn, sem hún beið eftir, birtist í
úálítilli fjarlægð.
>,Halló, Bertie!“ hrópaði unga stúlkan
^gt, þegar pilturinn kom og settist í
^iálaða stólinn, sem næstur henni var, og
■tagfærði vandlega brotin í buxunum,
„hefir þetta ekki verið yndislegt kvöld?“
Hvað Ellu tilfinningum viðvék, þá var
þetta ekki satt hjá henni. Þetta kvöld
hafði ekki verið henni skemmtilegt fyrr
en Bertie kom.
Bertie svaraði á viðeigandi hátt, en virt-
ist vera spyrjandi.
„Eg þakka þér kærlega fyrir þessa fall-
egu vasaklúta“, sagði Ella, eins og svar
við þessari ótöluðu spurningu. „Það var
einmitt það, sem mig vantaði. Það var að-
eins eitt, sem spillti ánægjunni með gjöf
þinni“, bætti hún við með ólund.
„Hvað var það?“ spurði Bertie kvíða-
fullur; hann óttaðist það, að ef til vill
hefði hann ekki valið hina réttu stærð af
vasaklútum, sem voru við hennar kvert-
lega hæfi.