Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 43

SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
37
ÞRIÐJI KAFLI.
Friðsæl ró hvíldi yfir eina gistihúsinu
í Araba-þorpinu Touggourt.
Inni í forsalnum sat gistihússeigandinn,
feitur Frakklendingur, og hafði sigið
saman í hrúgu í djúpum hægindastóln-
um. Yfir andlit sér hafði hann breitt
marglitan vasaklút og hraut svo kröft-
uglega, að silkiklúturinn lyftist hægt og
jafnt samfara andardrætti hans.
Ut í gegnum salsdyrnar fyrir innan
heyrðust áþekkir tónar, sem báru þess
'vott, að fleiri svæfu. Komu þeir frá heil-
um hóp verzlunar-erindreka og vöru-
bjóða, sem tóku sér blund til dægrastytt-
ingar.
Fyrir utan dyrnar sátu þrír-fjórir ara-
biskir hlauparar á hækjum sínum og létu
böfuðið síga ofan á bringuna. Þeir sátu
þarna eins og táknmynd draumlausrar
værðar og óhlutrænna, heimspekilegra
heilabrota.
I fulla klukkustund hafði engin lífvera
gengið fram hjá gistihúsinu nema magur
°g gelgjulegur köttur, sem þeyttist áfram
nndan tveimur skellóttum flækings-
bundum, og einnig þunglyndislegur asni,
sem kom ráfandi að gistihúsinu og snuðr-
aði eftir einhverju ætilegu.
En í einu herbergi gistihússins sat mað-
Ur önnum kafinn og niðursokkinn í starf
sitt. Það var Raoul de Saint Hubert.
Hann hafði nú unnið af kappi í fullar
tvær klukkustundir eftir morgunverð, og
aðeins gefið sér augnabliks hvíld til að
kveikja í vindlingi. Og í hvert sinn og
bann fleygði vindlingsbútnum í fulla
bskuskálina, notaði hann tækifærið til að
svara í stuttu máli öllum þeim urmul af
sPurningum, sem ungur maður, er sat út
við gluggann, beindi til hans. En svo
taskkaði spurningunum smám saman og
þssttu alveg að lokum, svo að Saint Hu-
ert hugsaði, að nú myndi ungi maðurinn
Vera sofnaður. En hefði hann gefið sér
stundir til að líta um öxl, myndi hann
fljótt hafa orðið þess vísari, að hinn ungi
Caryll John Aubrey var allt annað en
syfjaður.
Hann lá í stólnum hörkulegur á svipinn
og brúnaþungur og stárði út í bláinn,
meðan hann var að velta fyrir sér hinum
einstöku atriðum í samanhangandi við-
burðarás, er honum geðjaðist miður og
miður að, því lengra sem leið.
Honum var sárgramt í geði við allt og
alla, sem stuðlað höfðu að því, að hann
hafði farið að heiman frá Englandi. En
þar og hvergi annarsstaðar taldi hann sig
eiga heima, og honum varð ferð þessi
þvert um geð og ófúsari dag frá degi.
Hann hataði þetta allt saman. Sérstaklega
var honum þungt í skapi til föður síns,
sem hann aðeins minntist eins og ein-
hverrar myndar frá fyrstu bernskuárum
sínum. Og er hann varð að viðurkenna
það fyrir sjálfum sér, að það var hann
sjálfur, sem hafði ákveðið för þessa,
spurði hann sjálfan sig hvað eftir annað:
„Hefi ég virkilega farið hyggilega að ráði
mínu? Eða hefi ég hagað mér eins og
samvizkusjúkur grasasni?"
Dögum og vikum saman hafði hann
hugsað þetta sama, án þess að eygja
nokkra úrlausn. Hann var í rauninni of
lítillátur og auðmjúkur að eðlisfari til
þess að vilja viðurkenna, að það hefði
eingöngu verið skyldurækni hans, sem
knúði hann af stað í ferð þessa. Skyldu-
ræknin var leiðarljós hans í lífinu. Hon-
um hafði .verið hún innrætt frá blautu
barnsbeini. Skyldan og sómatilfinningin,
— skyldur hans við þjóðfélagið, ábyrgð
sú, sem á honum hvíldi o. s. frv.
Honum hafði aldrei verið skýrt frá,
hvað það var, sem eyðilagt hefði líf og
hamingju afa hans. Heldur eigi vissi hann
það, að hið stranga uppeldi, er hann hafði
fengið, átti að vera einskonar syndagjöld-
fyrir æskubrek gamla mannsins.