Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Side 30

24
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
döðlupálma-lundi. Dyrablæjan var dregin
frá, og úti undir sóltjaldinu lágu tveir
stórir og magrir sporhundar sofandi með
mjó trýnin fram á lappir sínar.
Þar var einnig hljótt og stillt.
En eina manneskjan, sem hafðist við í
tjaldi þessu, svaf ekki. Inni við skrifborð-
ið, umkringt af austrænu skrauti á alla
vegu, sat Díana Glencaryll, fædd Díana
Mayo, og starði dreymnum augum út í
bláinn. Hún hélt á hálfskrifuðu bréfi í
hendinni.
í fjölda mörg ár hafði tjald þetta verið
heimili hennar, og var eigi að sjá, að öll
þessi ár hefðu mótað hana neitt né merkt.
Hún var ennþá grönn og ýturvaxin og
líktist enn unglingspilti í reiðbuxunum.
Hún virtist ekkert eldri en ungi oflátung-
urinn, sem hafði lagt af stað frá Biskra í
æfintýraleit fyrir 20 árum síðan. Það
hafði einnig orðið ævintýraleg ferð í
fyllsta skilningi, svo að hún hafði aldrei
búist við, að hún myndi enda jafn ham-
ingjusamlega og raun varð á. Og samtím-
is hafði hún gerbreytt allri tillveru henn-
ar. Og síðan hafði hún aldrei óskað sér
þess á annan veg.
Hinir ægilegu fangavistarmánuðir í
upphafi voru henni nú sem óljós draum-
ur, er hún varla minntist lengur.
Þjámingar þær, sem hún þá hafði liðið,
andlega ogl íkamlega, höfðu aðeins verið
eldraun, er hún varð að þola til að geta
öðlast þá dásamlegu hamingju, sem ör-
lögin höfðu úthlutað henni. Hana hafði
aldrei iðrað þess, að hún lagði af stað í
þennan eyðimerkur-leiðangur forðum.
Sennilega höfðu æðri máttarvöld verið
þar að verki og látið hana flýja frá sið-
menning þeirri, er hún þegar hafði verið
orðin fullsödd á, og meira en svoo.
Og árin höfðu liðið skjótt í ást og yndi.
Eyðimerkurlífið var sískiftandi og fjöl-
breytilegt. Og maður hennar tignaði
hana og dáði. Allt hafði verið dásamlegt.
Þangað til nú fyrir skömmu.
Svipur hennar lýsti bæði ótta og kvíða,.
er hún var að rifja upp fyrir sér, hve-
lengi hann hefði verið að heiman. Nú
voru fjórir mánuðir liðnir síðan höfðing-
inn lagði af stað { þennan leiðangur, o.g;
hún beið milli vonar og ótta og var farin
að óttast um örlög hans.
Þetta var hinn fyrsti langi aðskilnaður -
þeirra, og því tók hún hhann svo nærri
sér. Hún var sjúk af þrá eftir að hvíla.
í faðmi hans, og henni hafði aldrei fyrr
verið það eins fyllilega ljóst og nú, hvers-.
virði hann var henni. Dagarnir höfðu
orðið henni endalausir, og var eins og;
ekkert gæti glatt hana framar. Hefði hún
aðeins vitað, hvert för hans var heitið.
Um hríð áður en hann lagði af stað, hafði:
hún veitt því eftirtekt, að hann var þög-
ulli og þungbúnari, en hahnn átti venju
til. En hún var orðin því vön að leggja
sig ekki fram í málefni hans, er hann
leitaði ekki ráða til hennar. Og hún
þekkti einnig mislyndi hans, og hélt því
eigi að neitt væri athugavert við þetta..
En að lokum hafði hún samt spurt hann,,
hvort nokkuð væri að.
En hún hafði eigi orðið mikils vísari af'
svari hans, Hann hafði lauslega drepið á .
eitthvað, sem hann yrði að veita liðsinni
utan síns eigin ættflokks. Hann hafði
sagt henni, að einhverjar erjur væri um .
þessar mundir á milli ættbálkanna um-
hverfis.
Díana hafði svo ekkert frekar hugsað
út í þetta. Það var ekkert sjaldgæft, að
erjur og smávegis árekstrar væru á milli
ættkvíslanna víðsvegar 1 landinu.
En höfðinginn hugsaði á annan veg.
Hann þekkti menn sína og skapgerð
þeirra svo vel, að honum var vel ljóst, að
hér gat verið hætta á ferðum. Þótt hann
treysti til fullnustu tryggð manna sinna
og trúmennsku, þá var alls eigi loku fyrir ■
það skotið, að órói utan að gæti haft.