Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
það sem eftir var áfangans ofan á Greni-
vík. Jón Hrólfur var svo reiður, að hann
vildi ekki tala við póstinn, en þrammaði
upp fjallið allt hvað af tók og tók stefn-
una á Trölladal.
Pósturinn varð feginn að taka sér gist-
ingu á GreniVík um nóttina, og kvartaði
hann sáran undan ófærðinni á Trölladal.
Hafði hann það til orðs, að hann skyldi
aldrei verða þessum Jóni Hrólfi samferða
oftar, og væri hann ekki líkur neinum
mennskum manni á ferðalagi. Hafði
prestur gaman af þessu og rak upp skelli-
hlátur. Kannaðist hann við skapið í Jóni
Hrólfi frá því er hann var honum sam-
tíða, þegar hann var prestur á Þöngla-
bakka. Hafði þá Jón Hrólfur skroppið
fyrir klerk margar ferðir í vondri færð
og hríðum, bæði yfir Leirdalsheiði og
Trölladal.
En það er nú frá Jóni Hrólfi að segja,
að hann kom út að Kussungsstöðum um
kvöldið laust fyrir háttatíma. Var hann þá
í svo þungu skapi, að enginn mátti við
hann mæla, nema húsfreyjan, og gat hún
með lagi mildað hann svo til, að hann
tæki einhverjum sönsum. Svo var hann
þá sveittur, að föt hans voru öll rennandi
blaut, eins og hann hefði verið dreginn
upp úr sjó. Var honum gefið vel að borða
um kvöldið og dregin af honum vosklæð-
in. Þegar hann frétti það, eftir það er
hann var háttaður, að þeir Sæmundur og
Óli væru á leiðinni þar skammt fyrir ut-
an bæinn, létti honum mjög í skapi, og
eftir það er Sæmundur kom heim, vár
eins og ekkert hefði í skorizt.
Jón Hrólfur tók um tíma mikilli tryggð
við Kussungsstaðafólkið, og hafði ég oft
gaman af því, þegar þeir unnu saman,
Sæmundur skipstjóri og hann. Var ég
þeim báðum kunnugur, þar sem ég reri
með Sæmundi eitt haustið á Látrum. Lág-
xim við þá við í verbúðinni, sem kölluð
var Valhöll. Jón Hrólfur fluttist með*
Kussungsstaðafólkinu að Stærra-Árskógi,.
og var hann þá um tíma vinnumaður hjá-
Sæmundi. Gekk hann að heyskap á sumr-
in og að fiskveiðum á haustin. Hann var
þolinn ræðari, en enginn afburða sjómað-
ur að öðru leyti. Hann fór aldrei í há-
karlalegur og var ekki sérlega mikið gef-
inn fyrir sjóinn. Kunni hann betur við að'
beita kröftum sínum að landvinnu.
Frá Stærra-Árskógi fluttist Jón Hrólfur
austur í Flatey á Skjálfanda og gerðist þá.
lausamaður í nokkur ár. Hann var aldrei
orðaður við kvenmann, það ég til vissi.
En mikið gaman hafði hann af að spauga.
við stúlkur og fylgja þeim á milli bæja,
ef þeim lá á að hafa samfylgdarmann.
Jón Hrólfur drukknaði að sumarlagi á-
lítilli byttu, skammt frá Þorgeirsfirði-
Var því um kennt, að hann hefði róið of'
nærri blindskeri nokkru, sem nefnt er
Faxi. Er það hættulegur boði örskammt-
frá landi, úti fyrir svokölluðu Brimnesi,,
rétt austan við fjarðarmynnið. Var með'
honum roskin kona, Sigurmunda að nafni
Jónatansdóttir, ættuð utan úr Grímsey.
Nokkru seinna fannst lík Jóns Hrólfs-
rekið á Litla-Árskógssandi, og er hann
jarðaður að Stærra-Árskógskirkju.
Stöfunin.
Vinnukona, sem var hjá Þorsteini Mika-
élssyni, skáldi í Mjóanesi, var að kenna
dreng að stafa og segir: „Nefndu það nú!
Og ekki er það ú!“ Þorsteinn gerði þá-
vísu þessa:
Skell skaltu fá, — ekki er það á.
Og hnykkjast á hné, — ekki er það e.
Þitt fjandans þý, — ekki er það í.
Þín lem ég þjó, — ekki er það ó.
Nefndu það nú! — ekki er það ú.
Eg þig enn slæ, — ekki er það æ.
Já, sinnum sjö, — ekki er það ö.