Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 11

FINNLAND
5
leður-, gúmmí- og vélasmíðar. Svo er tal-
ið að þar séu nær 300 verksmiðja og stór-
iðnfyrirtækja. Austur í landi nálægt
landamærunum rússnesku liggur Viborg
(Viipuri). Hún var fyrst reist 1293 til
varnar gegn innrásum Rússa, enda stend-
ur hún vestast á Kirjálaeiði, en svo nefn-
ist landspildan milli Ladogavatns og
finnska flóans. Þar hefir ætíð verið aðal-
innrásarleið Rússa í Finnland, enda er sú
gatan greiðust, og skemmst að fara, til að
herja hin fjölbyggðustu héruð landsins.
Til þess að draga úr þeirri hættu reistu
Finnar þar hinar traustustu víggirðingar,
Mannerheimlínuna, þvert yfir eiðið, og
þar hefir verið barizt án afláts síðan
styrjöldin hófst. Viborg er verzlunarstað-
ur mikill, og hefir lengur lotið stjórn
Rússa en aðrir hlutar Finnlands. En þrátt
fyrir varnir Mannerheimlínunnar er eng-
in borg Finnlands í jafnmikilli hættu fyr-
ir árásum og Viborg.
II. ÞJÓÐIN.
í Finnlandi búa aðallega tvær þjóðir,
Finnar og Svíar. Mestur hluti þjóðarinn-
ar eða 9/10 hlutar eru þó af finnskum
stofni og mæla á finnska tungu. Svíarnir
búa einkum með ströndum fram og í bæj-
unum, af sveitum er einkum margt Svía
i Austurbotni sunnanverðum.
Finnar teljast til hinna svokölluðu
finnsk-ugrisku þjóða. Svo var talið fyrr,
að Finnar myndu vera af mongólskum
uppruna, en þjóðfræðarannsóknir nútím-
ans hafa sýnt að svo er ekki, heldur telj-
ast þeir til hinna erönsku þjóða, enda þótt
ókunnugt sé um uppruna og fyrstu heim-
kynni þessa þjóðflokks, sem yfirleitt er
fámennur, auk Finna teljast til hans
Eistlendingar, Ungverjar og nokkrar smá-
þjóðir aðrar. Margir telja að frumheimiii
þessa þjóðflokks hafi staðið le ;gst suður
á sléttum Rússlands, en landnám þeirra í
Finnlandi hafi byrjað á fyrstu öldunum
eftir Krists fæðingu.
Tveir eru taldir aðalstofnar Finna.
Tavastar eða vesturfinnar og Kirjálar
eða austurfinnar. Eru þeir taldir allólíkir
bæði í sjón og raun. Kirjálarnir eru frem-
ur grannvaxnir og greina sig þannig
mjög frá hinum þjóðbræðrum sínum
sem eru manna þrekvaxnastir. Þeir eru
ekki sérlega hneigðir fyrir jarðyrkju en
fást meira við kvikfjárrækt, verzlun og
hverskyns handiðnir. Listhneigðir eru
þeir einnig, einkum sönghneigðir. Þeir
eru glaðlyndir og málreifir, ferðast mikið
og hafa því kynnst mörgum, einnig utan
endimarka Finnlands. Tavastarnir eru
þeim í mörgu ólíkir. Þeir eru harðgerðir
og hraustbyggðir, svo að firnum sætir,
þolgóðir og þrautseigir. Rithöfundur einn,
sem nákunnugur er finnsku þjóðinni lýsir
þeim svo: „Enginn þjóðflokkur e'r þeim
jafn að herðabreidd né að beinagildleika,
axlirnar eru beinar, og faðmslengd þeirra
furðumikil, en fæturnir þreknir eins og
stæðu þeir á trjábolum. En þetta breiða
bak og herðar og sinaberu hendur hata
rutt hina grýttu jörð Finnlands, svo að
þar eru nú víða frjóir akrar, sem fyrr
voru grýttar hæðir, og hvervetna getur
að líta hin hraustlegu steinatök finnska
bóndans. Og á leikvöllum íþróttanna um
víða veröld hefir þrek og þolgæði Finn-
ans fært honum sigrana. Tavastarnir hafa
mótað svip þjóðarinnar, og það er mynd
þeirra, beinir í baki, herðabreiðir og hnar-
reistir, sem hefir mótast í hug þeirra
manna, sem kynnst hafa Finnum. En
Tavastar eru kyrrlátari en nokkur önnur
þjóð. Þessir þreklegu menn eru lágróma,
svo að raust þeirra heyrist ekki nema
nokkra metra í brottu. Þeir eru hógværir
í framgöngu og næstum því feimnir, þeír
hlæja aldrei hátt, heldur brosa aðeins
góðlátlega. Þeir eru viðkvæmir í lund,
en svara þó sjaldnast, þótt móðgaðir séu