Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 3

XIX. árg.
Akureyri, mars 1926.
3.
hefti.
Sagan er öll i þessu hefti,
Ol n bogabarn ið.
Eftir Dýrólinu Jónsdótiur.
Það var þriðja sunnndag í föstu, að prest-
urinn í Fellsókn, sjera Halldór Torfason, hafði
lokið messugerð. Fað var óvanalega fátt fólk
við kirkju jaennan dag, enda var færið vont og
útlitið ískyggilegt. Nú sat presturinn inni í
rúmgóðu dagstofunni á Felli, þar sem hann
var vanur að gæða sóknarfólki sínu á kaffi og
brauði hvern messudag árið um kring. Pað
var rúmt við borðið þennan dag, rýmra en
oft endrarnær. Menn voru að drekka úr seinni
bollanum. Mönnum fanst svo urdur nolalegt
að sitja þarna í ofnhitanum og taka úr sjer
kirkjuhrollinn með blessuðu kaffinu. Samræð-
urnar voru fjörugar. Menn töluðu um veðr-
áttuna, verslunarhorfurnar ogstjórnmál; alt sem
þeim datt í hug. Sjera Halldór hafði gott lag
á að stjórna umræðum manna og gerði það á
þann hátt, að allir gætu tekið þátt í þeim.
Kæmist einhver í vandræði, var hann vanur
að hjálpa þeim út úr þaim, á þann hátt, að
brjóta upp á öðru umtalsefni, er betur átti við
þekking og skilning hlutaðeigenda. Fað var
ekki svo fáfróð kerling til, að sjera Halldór
talaði ekki við hana sem vin^sinn og jafningja. Var
Það eitt merki ljúfmensku hans.
Sjera Halldór var ungur, gáfaður, og snyrti-
menni í allri framkomu, ör í lund, en stilti
s'g vel. Hann hafði vígst til brauðsins fyrir
eitthvað 5 — 6 árum. Hann var talinn góður kenni-
tuaður, fjelagslyndur, hjálpfús og allbúhneigð-
ur, enda var hann ástsáfell hjá sóknarfólki sínu.
Sjera Halldór leit á úrið sitt.
*>Jeg verð að biðja yður afsökunar, vinir
nn'nirU sagði hann um leið og hann stóð upp
frá borðinu. »Böinin bíða mín!«
Úti í kirkjunni biðu tólf börn, á aldrinum
frá 11 — 14 ára. Þau höfðu hátt um sig, en
gættu þess þó, að láta prestinn ekki korna að
sjer óvörum. Telpurnar hjengu hver í annari,
masandi og hlæjandi. Aðeins ein, lítH, föl og
veikluleg sfúlka, sat ein sjer, og skifti sjer ekk-
ert af binum. Fað var Hólmfríður litla frá
Fremra-Gili. Hún var föður- og móðurlaus,
en Jón á Gili bauðst til að taka hana þegar
faðir hennar druknaði — og það meðgjafarlaust;
þótti mönnum það vel gert, þvf að hann var
fremur efnalítill.
E'tthvað hafði heyrst um það, að Fríða ætti
ekki sem best hjá Þórunni, konu Jóns. Fólki
þótti hún bæði lítil og mögur, en það gat vel
verið meðfædd, arfgeng veiklun; móðir hennar
dó úr tæringu áður en Fríða var fullra þriggja
ára, og tæpum þrem ái um síðar druknaði faðir
hennar og þá var það, að hún fór til Jóns á
Fremra-Gili.
Það var ekki laust við, að sumt af börnun-
um hefði horn í síðu hennar og stríddu henni.
Fau sáu ofsjónum yfir því, hve vel henni gekk
við spurningarnar, og þau öfunduðu hana af
dálæti því, er sjera Hnlldór hafði á henni.
5