Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Qupperneq 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
35
að leggja til. Rið munið vafalaust eftir því,
sem meistarinn mikli sagði: »Alt sem þjer
viljið að mennirnir geri yður, það skuluð þjer
og þeim gera.« Rað er eitt af mörgu, sem
oss mönnunum gleymist svo þráfaldlega, það er
að setja okkur í annars spor; gerðum við það,
mundum vjer verða sanngjarnari og vægari í
dómum en alment gerist. Jeg vona, að þið
látið Fríðu í friði eftirleiðis. Hún vinnur ekki
til neinna ónota, og hún er föður og móður-
laus. En frelsarinn sagði: »t*að sem þjer ger-
ið einum af þessum mínum minstu bræðrum,
það hafið þjer mjer gert«.«
Hann var klökkur í rómnum, er hann mælti
síðustu orðin.
Bogga grjet, en Einar sat þegjandi, sneyptur
og ólundarlegur á svipinn. Hann var ekki
viðkvæmur. HanH hafði verið ámintur, barinn
og skammaður frá því hann fyrst mundi eftir
sjer, en alt árangurslaust.
Bogga stóð á fætur. Hún gekk snöktandi
þangað sem Fríða sat. »Getur þú fyrirgefið
mjer, Fríða? Jeg skal aldrei framar stríða
þjer.« Hún rjetti henni hikandi höudina.
Fríða brosti hlýtt, um leið og hún tók í
hönd stallsystur sinnar. »Rað skal alt vera
gleymt, kæia Bogga. Nú veit jeg, að þú gerir
það aldrei framar.*
Sjera Halldór leit til Einars.
sÆtlar þú ekki að biðja fyrirgefningar og
bæta svo fyrir brot þitt eins og Bogga?«
Einar sfamaði út úr sjer einhverri fyrirgefn-
ingarbæn, en ekki var það af fúsum vilja gert.
Hann þorði ekki að óhlýðnast presti.
Rá sneri prestur máii sínu til Dodda.
»Rað var vel og drengilega gert af þjer að
tala máli Fríðu litlu. Að hjálpa lítilmagnanum,
hvenær sem hann á bágt, eða honum er gert
rangt til — það er skylda, sem enginn góður
og drenglyndur maður skorast undan, Jeg
veit, að þetta er ekki í fyrsta sinn, er þú hefir
komið henni til hjálpar. Og jeg veit, að það
verður ekki í síðasta sinn, sem þú hleypur
undir bagga með þeim, sem bágt eiga, því
að þú ert góður drengur.*
Það var komið unair kvöld, þegar börnin
fóru frá Felli. Veðrið var meinlaust, en dimt
í lofti. Rau Doddi og Fríða urðu samferða.
Rað var farið að skyggja, er þau komu að
Ytra-Gili. Doddi vildi að hún settist að og
yrði þar nóttina, en hún var ófáanleg til þess.
Hann Öað hana að bíða meðan hann gengi inn.
Hann kom að vörmu spori með stóra brauð-
sneið ineð smjöri ofan á. Fríða kvaddi hann
og þakkaði honum innilgga fyrir sig. Hann
horfði á eftir henni suður túnið — Jaangað til
hún hvarf suður fyrir holtið. Rað var langt á
milli bæjanna, röskur klukkutíma gangur. Fríða
reyndi að hraða göngunni sem mest hún mátti,
en færið var vont — og hún orðin þreytt.
Og alt af var útlitið að Ijókka. Kolsvartur
hríðarbakkinn færðist óðum nær og nær. Rað
var farið að slíta úr loftinu — og það hvein
ömurlega í fjallinu. Hún vissi, að þess myndi
ekki langt að bíða, að hann brysti á, og þá
var auðvitað úti um hana, svo framarlega, sem
hún hefði sig ekki heim á undan hríðinni.
Hún var skamt fyrir utan Mjóhrygg, þegar
hríðin skall á. Vindurinn þyrlaði mjöllinni alt
í kring um hana — og það svo ákaft, að hún
saup kveljur. Til allrar hamirigju átti hún
undan að sækja. Þar sem snjólítið var, feykti
vindurinn henni áfram, en þess á milli sat hún
föst í sköflunnm. Hún sá ekkert frá sjer, og
vissi ekki hvar hún var. »Góður guð hjálpaðu
mjer. Jeg fel mig vernd þinni og tniskunn!«
bað hún og reyndi að brjótast fram úr stórum
skafli. En hvað var þetta, hún sá grilla í eitt-
hvað fá skref frá sjer; skyldi það vera bærinn,
það gat ekki verið, að hún væri komin
svo langt. Retta var stór steinn, sem stóð þar
einn sjer á melhól. Hún raam staðar í skjóli
við steininn. Hún ætlaði að hvíla sig örlitla
stund. Ef til vill rofaði svo lítið, svo hún
gæti áttað sig á, hvar hún var. Hún var dauð-
þreytt, en ekki var henni kalt. Hún var viss
um það, aðjón mundi leita sín og hann var karl-
menni — og nákunnugur leiðinni. Og nú fór
hún að hugsa um Jón.
Hann hafði alt af verið henni góður og
5*