Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Síða 6

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
gert hana jafna við sín börn. Aldrei hrakyrti
hann hana og aldrei sló hann til hennar —
eins og Pórunn hafði stundum gert. Og oft
hafði hann gefið henni að súpa á mjólkinni
litlu barnanna, og látið út á skálina hennar,
svo að hún þyrfti ekki að borða tóman graut-
inn, þegar mjólkurlííið var.
Hún mundi vel eftir föður sínum; hann var
ekki nærri því eins góður við hana og Jón.
Hún vissi það vel, að hún var olnbogabarn,
sem fáir kærðu sig um, en þó átti hún þrjá
vini, og þá alla góða. Og hún fór að rifja
upp fyrir sjer það, sem gerðist í kirkjunni á
Felli þá um daginn. Sá var ekki vinalaus, er
átti þá að sjera Halldór og Dodda. Pað var ekki
í fyrsta sinn, að hann rjetti hlut hennar, enda
var hann viðurkendur góður drengur af öllum,
sem þektu hann.
Hún stóð enn í sömu sporum og rendi
kvíðafullum augum út í mjallrokið. Pað rofaði
ekki og nú fór henni að kólna. Henni fanst
einhver ónotaleg tilfinning færast um sig. Pað
byrjaði í herðunum og seytlaði niður eftir bak-
inu og út um allan líkamann. Og svefninn,
fyrirboði dauðans, fór nú líka að gera vart við
sig. Hún gat varla hreyft sig úr stað; til hv«rs
var það líka; húu mundi innan skamms verða
að leggjast fyrir aftur, og það ef til vill á ber-
svæði. Hún ætlaði að láta fyrirberast undir
steininum. Heim kæmist hún ekki hjálparlaust,
Var þá svo óttalegt að deyja og fara til guðs
og góðu englanna. Vissulega var það ekki.
En að deyja ein úti á víðavangi — og það
um nótt í riiðamyrkri, það var svo hræðilega
ömurlegt. Hún var ekki viss um að rata til
guðs. Og hún fór að biðja á ný. »Miskunn-
sami, himneski faðir, sje það vilji þinn, að jeg
deyi hjer, þá líknaðu sálu minni — og taktu
hana til þín. Pangað sem er eilíft Ijós, friður
og gleði. Bænheyr mig í Jesú nafni, amen.«
Hún hnipraði sig fast upp að steininum, því að
hrollur fór um hana og aftur tók hún að hugsa
um myrkrið — og hún þráði svo innlega að
sjá, þótt ckki væri nema eina stjörnu, er lýsli
henni út yfir takmörk þessa lífs — inn á land
ódauðleikans. En hugsanirnar smádofnuðu eins
og tilfinningin. Þær urðu óljósar og ruglings-
legar. Hún var komin inn í kirkjuna á Felli
— og sjera Halldór spurði hana um Móse og
slóru spámennina. Hann klappaði á kollinn á
henni eins og hanu var vanur ogsagði: »Pað
er ágætt! <-
Og svo kom Pormóður á Ytra-Gili með
stóra brauðsneið handa henui og hún var svo
undur glöð og ánægð.
Sigurður oddviti á Ytra Gili var að koma
heim úr húsunum og vinnumaður hans með
honum.
»Petta er Ijóta veðrið!« sagði Geirlaug hús-
freyja, sem rjett í þessu kom fram í dyrnar.
»Pað er hræðilegt að vita af barninu úti í
þessu veðri.«
»Er Doddi ókominn? Jeg hjelt hann væri
kominn fyrir löngu síðan; það er orðið svo
áliðið.« Sigurður leit til konu sinnar.
»Hann er kominn fyrir dálítilli stundu. En
Fríða hjelt áfram, fjekkst ekki til að stansa.
Pað var hún, sem jeg var að hugsa um.«
»Hvað er langt síðan hún fór?« spurði
hann og hætti við að rífa klakann úr skegginu
á sjer.
»Eitthvað hálf klukkustundl*
»Þá getur hún ekki verið komin mjög
langt í færinu því arna.«
»Ætli það sje engín leið að bjarga vesalings
barninu?« spurði hún hikandi og leit til manns
síns.
»Pað er ratandi undan, en það getur orðið
erfitt að finna hana í þessu veðri. Treystirþú
þjer til að koma með mjer, Mangi?« bætti
hann við — og sneri sjer að vinnumanninum.
»Jeg treysti mjer vel að ganga fram að Gili
— og það þó jeg þyrfti að bera telpuna eitt^
hvað af leiðinni, en jeg er ekki eins viss um
að rata.«
»Við skulum þá fara í drottins nafni. Hefir
þú tvenna vetlinga og ertu þur í fæturna?*
Mangi játti því.
»Láttu okkur þá hafa stóran poka, gæru-
skinn og ullarklút eða sjal, ef þú hefir það.«