Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Page 8

38 NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hættu að óþörfu. En það var ekki við það
komandi. Jón kvaðst fara heim. Hann treysti
sjer vel tii að rata, enda væri undan að fara.
Hann langaði aðeins til þess að sjá Fríðu og
tala við hana nokkur orð. Jón var fámáll —
og fremur kaldur í lund, — og margir álitu
hann hrottamenni, kröfuharðan og ónærgæt-
inn. Reir S'gurður höfðu þekst í mörg ár —
og iafnan verið góð vinátta með þeim. Jón
trúði honum betur en nokkrum öðrum. Enda
var hann drengur góður — áreiðanlegur til
orða og verka.
Fríða var vakandi — og heilsaði Jón henni
biíðlega. Hann settist á stokkinn fyrir framan
hana, strauk hárið blíðlega frá vanga hennar
r'g spurði hvernig henni liði. Sigurð furðaði
stórum á því, hve blíður hann var. Hann
hafði eins og aðrir heyrt orðróminn frá Gili,
að Fríða ætti þar við ilt að búa, — og þó
Þórunni væri aðallega kent það, þá vissu þó
allir kunnugir, að Jón var kaldlyndur, og lík-
lega mundi hún fá að kenna á því, engu síður
en aðrir. En gléði hans var svo einlæg, að
S'gurður hlaut að sannfærast um, að honum
þætti verulega vænt um barnið.
Hann sagði henni hvar hann var — og að
hann hefði undireins farið aö leita hennar, í
von um að hann kynni að rekast á hana ein-
hverstaðar á leiðinni. »Varstu ekki hrædd —
þegar hríðin skall á þig?«
»JÚ, jeg kveið fyrir að deyja ein í myrkrinu
— jeg var engan veginn viss um, að rata til
guðs í þessu hræðilega myrkri. En svo hefi
jeg víst sofnað; jeg vissi ekkert af mjer fyr en
jeg var komin hingað heim og háttuð ofan í
rúm,« sagði Fríða brosandi.
Jón laut á ný ofan að Fríðu og kysti hana
á ennið. »Engin góð sál þarf að kvíða dauð-
anum, ef við elskum guð og treystum honum
eins og þú gerir. Pá megum við örugg trúa
því, að hann hjálpar okkur — og dauðinn
flytur okkur til annars betri staðar, við getum
sagt í faðm guðs.«
Nú var kallað á Jón inn í hús þeirra hjóna
— og borinn fyrir hann matur. Áður en hann
fór, bað hann Sigurð fyrir Fríðu, að lofa henni
að vera nokkra daga á meðan hún væri að ná
sjer eftir hrakninginn. Var það velkomið.
»Rú trúir því ef til vill ekki, hve vænt mjer
þykir um Fríðu litlu, hún er gott og elskuvert
barn — en það er þó ekki eingöngu þess
vegna. Jeg þekti móðir hennar og mjer þótti
vænt um hana. Og þó henni færist ekki sem
best við mig, þá get eg með engu móti gleyint
henni. Og eitthvað af þeirri ást hetir gengið
að erfðum til barnsins. Hún er undarleg,
þessi blessuð ást. Hún getur valdið æfilangri
ógæfu — og stundum gerir hún mennina að
villidýrum eða þá hún kennir þeim að leggja
alt í sölurnar. Lánsamur er hver, sem ekki
kynnist verri hliðinni. Hún hefir gert mig að
járnkarli. Eitt ár æfi minnar var jeg hamingju-
samur, það var þegar Guðný sáluga hafði heit-
ið því að verða konan min. En þá kom þessi
fjandans búfræðingur. Hann var laglegur og
laginn að koma sjer í mjúkinn hjá kvenþjóð-
inni. — Og honum tókst að ná henni ftá mjer.
En áður en hún dó, bað hún mig fyrirgefn-
ingar, og jáfaði hún hreinskilnislega, að hún
hefði iðrast þess einlæglega að hún ljet glepj-
ast. Jeg fór fram á það við Jóhann heitinn,
að fá að taka barnið, þegar móðir hennar dó,
en fjekk ónot í staðinn. En þremur árum síð-
ar druknaði hann og þá tók jeg Fríðu litlu.
Jeg gerði það í góðum tilgangi — og jeg
hefi reýnt til þess að vera henni góður, enda
vinnur hún ekki til annars. En það hefir
reynst þung byrði fyrir konuna mína. Jeg
giftist Rórunni af því hún var vel gefin og
dugandi stúlka — og jeg vissi að hún elskaði
mig, en mjer hefir aldrei þótt verulega vænt
um hana. Rað er hart að þurfa að segja það,
að eftir öll þessi ár stendur unnustan' hverf-
lynda eins og skuggi á milli okkar, og hefir
þó Rórunn reynst mjer góð kona. Hún veit
hversvegna það er, að jeg get ekki endur-
goldið ást hennar, og það er þessi gremja,
sem gerir hana kalda í viðbúð við barnið. Jeg
held að konunni veiti ekki eins örðugt að sigr-
ast á neinu og afbrýðisseminni, Mjer hefir