Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Blaðsíða 12

42
NÝJAR KVÖLDVÖKOR
voruð að leika yður á grasflötinni kringum
Willowsmere?*
jeS var v°n að horfa á yður líka,«
svaraði Sibyl. »lJjer fljettuðuð blómsveiga hin-
um rnegin við Avon og nú þykir mjer mjög
vænt um, að við erum nágrannar. Rjer verðið
að koma oft og heimsækja mig á Willows-
mere.«
Mavis svaraði þessu ekki undir eins — hún
fór að skenkja okkur teið. Síbyl var mjög að-
gætin og tók þegar eftir því, að hún fjekk
ekkert svar og ítrekaði nú tilboð sitt.
»Þjer ætlið að koma — er ekki svo? Svo
oft, sem yður lysíir — sem allra oítast. Við
verðum að gerast vinkonur, skal jeg segja yður.*
Mavis leit upp og brosti glaðlega.
»Er yður það alvara?® spurði hún.
»Alvara?« endurtók Síbyl. »Já, auðvitað.«
»Hvernig getið þjer efast um það?« sagði jeg.
»Nú-jæja! Pið verðið bæði að virða mjer
til vorkunnar, að jeg spurði þannig,« svaraði
Mavis og brosti sem áður. »En sjáið þið nú!
Nú eruð þið svonefndir auðkýfingar og auð-
kýfingar telja sig hált hafna yfir alla rithöfunda.*
Hún hló og skein gletnin úr augum hennar.
Jeg held að þeir hugsi sem svo, að allir þeir
sem bækur semja, sjeu einhvers konar úrhrök
mannfjelagsins, sem varla sjeu á vetur setjandi.
Það er mjög svo kátlegt. Jeg hefi marga galla,
en verstir þeirra eru sjálfsþótti minn og þrá-
Iyndi. Satt að segja hefi jeg oft verið boðin
til þessa svonefnda »stórmennis« og alt af
iðrast þess á eftir, þegar jeg hefi þegið þau
heimboð.*
»Vegna hvers?« spurði jeg. íRessir menn
heiðra sjálfa sig með því að bjóða yður tií
sín.«
»0-jæja! Jeg held nú alls ekki, að þeir
leggi þann skilning í það,« svaraði hún og
hristi höfuðið. »Þeir ímynda sjer, að þeir hafi
lítillækkað sig, en í raun og veru er það jeg,
sem lítillækka mig. Pví að það er mjög fallega
gert af mjer, að yfirgefa Pallas Aþenu til þess
að setjast til borðs með einhverri uppstrokinni
tildurdrós. Einu sinni var mjer boðið til morg-
unverðar hjá barónshjónum nokkrum og buðu
þau fleiri gestum, »mín vegna«, að þau sögðu.
Mjer voru ekki nefndir nema eitthvað tveir eða
þrír af þessum gestum. Hinir sátu og störðu
á mig eins og naut á nývirki. Pví næst sýndi
baróninn mjer heimili sitt og sagði mjer, hvað
málverkin og postulínið hefði kostað — já,
hann sagði mjer meir að segja, hvað af þessu
væri »ekta« og hvað ekki. En jeg held, að
jeg hefði fult eins vel getað sagt honum það
sjálf og ef til vill fleira. Samt sem áður ljet
jeg ekki á neinu bera og brosti vinalega, með-
an á þessu stóð og fullyrti að síðustu, að jeg
væii mjög hrifin af þessu öllu saman. Pessi
hjón mæltust aldrei til þess, að jeg heimsækli
sig aftur — og jeg hefi enga hugmynd um,
hvers vegna jeg var boðin til þeirra, og held-
ur ekki hvers vegna þau buðu mjer ekki að
koma aftur.«
»Það hljóta að hafa verið einhverjir upp-
skafningar,« sagði Síbyl gremjulega. »Engar
siðaðar manneskjur hefðu farið að tilgreina verð
á hverjum einstökum hlut í eyru þeirra, nema
þá einhverjir Gyðingar.*
Mavis hló að þessu og hjelt svo áfram:
»Jeg ætla mjer ekki að nafngreina þessi bar-
ónshjón — jeg verð að geyma eitthvað handa
mínum »bókmenta!egu endurminningum«, þegar
jeg gerist gömul. Pá skulu allar þessar mann-
eskjur verða nafngreindar og afhentar eftirkom-
endum okkar, eins og fjandmenn Dantes hröp-
uðu ofan í Helvíti Dantes. Jeg hefi sagt yður
frá þessu litla atviki aðeins til þess að gera
yður grein fyrir, hvers vegna jeg spurði, hvort
yður væri það alvara, að jeg heimsækti yður
á Willowsmere. Pessi barónshjón, sem jeg var
að segja frá, skjölluðu inig og bók mína svo
afskaplega, að þau hefðu mátt ímynda sjer, að
jeg yrði þeirra skuldbundinn alúðarvinur alla
tíð upp frá því — en þau meintu blátt áfram
ekkert með þessu! Aðrir slá mjer líka gull-
hamra og bjóða mjer til sín, en meina ekkert
með því heldur. Og þegar jeg hefi nú komist
að raun um þetta, þá segi jeg það satt, að jeg
kæri mig ekki um, að fólk sje að slá mjer