Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Qupperneq 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
43
gulihamra eða bjóða mjer heim til sín, og
ef surnir menn halda, að þeir geri mjer ein-
hvern greiða með því að bjóða mjer 11 sín,
þá vil jeg benda þeim sömu mönnum á það,
að jeg ei ekki á sama máli, heldur álft
þvert á móti, að jeg geri þeim greiða, ef jeg
þigg boð þeirrra. Og þetta segi jeg ekki vegna
sjálfrar mín — mjer kemur það ekkert við, en
jeg segi það og held því fram til þess að halda
uppi heiðri bókmentanna bæði frá sjónarmiði
listarinnar og starfsins sjálfs. Ef einhverjir fleiri
rithöfundar viidu taka sjer sömu afstöðu, þá
mundum við smám saman geta hafið bókmenta-
starfið á það stig, sem það stóð á í fyrri daga,
þegar Scott og Byron voru uppi. Jeg vona,
að ykkur finnist þetta ekki of drembilegt af
mjer.«
»Nei, þvert á móti. Mjer finst þjer hafa
alveg rjett fyrir yður,« sagði Síbyl innilega.
»Og ÍeS dáist að yður fyrir hugrekkið og sjálf-
stæðið. Jeg veit, að sumt heldra fólkið er
svo oflátungslegt, að jeg skammast mín fyrir
að teljast til þess. En hvað okkur snertir, þá
fullvissa jeg yður um, að þjer skuluð ekki iðr-
ast þess, ef þjer sýnir okkur þann sóma, að
gerast vinur okkar. Reynið þjer, góða mín,
að láta yður geðjast að mjer, ef yður er það
mögulegt.«
Hún Iaut áfram og brosti yndislega, en Mavis
horfði alvarlega á hana og dáðist að henni.
>Dæmalaust .eruð þjer falleg,« sagði hún
einlæglega. »En það segja auðvitað allir við
yður, og samt sem áður get jeg ekki að mjer
gert, að taka undir það með öllum hirium
Faguit andlit er sama og faguit blóm í mínum
augum — jeg verð að dást að því. Fegurðin
er guðdómleg, og þó að jeg oft hafi sagt við
sjálfa mig, að óbreyttar mannpskjur væru ávalt
góðar manneskjur, þá get jeg samt ekki ai-
mennilega trúað því. Náttúran verður eflaust
að prýða góða sái n;eð fagurri ásjónu.«
Síbyl brosti í fyrstu af ánægju yfir þessu
hóli, sem einhver gáfaðasta konan sagði um
hana, en nú roðnaði hún út undir eyru.
»Ekki er það nú altaf, ungfrú Clare,« sagði
hún og lokaði augunum. »Það er alveg eins
hægt að hugsa sjer fagran djöful og fagran
engil.«
»Satt er það,« sagði Mavis og horfði hugs-
andi á hana. Pví næst brosti hún góðgjarn-
lega og sagði: »Pað er satt og rjett og jeg
get ekki hugsað mjer ljótan djöful, því að
djöflarnir eru ódauðlegir, að sagt er, og jeg
er sannfærð um, að ódauðlegur Ijótleiki á sjer
hvergi stað í alheiminum. Einskær ljótleiki
finst aðeins meðal mannanna og ljótt andlit
er slíkur galli á sköpunarverkinu, að vjer get-
um aðeins huggað oss við þá hugsun, að hann
sje ekki ódauðlegur, sem betur fer, og sálin,
sem dyist bak við það, muni á sínum tíma
iosast við þann vanskapnað og verða fríðari
útlits. Já, frú Síbyl! Jeg skal koma til Wil-
lowsmere. Jeg get ekki neitað mjer um, að
horfa á fegurð yðar svo oft, sem mjer leyfist
það.«
»Yður er Ijett um að slá gullhamra,« sagði
Síbyl um Ieið og hún stóð upp og lagði hand-
legginn um Mavis með þessum flíruskap, sern
henni er svo eiginlegur og virðist svo ein-
iægnislegur, þó að oftast nær sje hann ekkert
að marka. »Annars skal jeg játa það, að jeg
vil heldur að konur slái mjer gullhamra en
karlmenn. Karlmennirnir segja það sama við
allar konur. Peir hafa vissan forða af fagur-
mælum og geta vel sagt við einhverja hrokk-
inskinnu, að hún sje gullfalleg, ef þeir sjá sjer
einhvern hag í því. En konurnar eiga svo
bágt með að kannasí við ytri eða innri kosti
annara kvenna, að þegar þær segja einhver iofs-
yrði um aðrar konur, þá eru þau þess verð,
að þeim sje veitt eftirtekt. En má jeg fá að
líta inn i vinnustofuna yðar?«
Mavis játíi þvi fúslega og gímgum við svo
öll inn í þann friðsæla helgidóm. Par bar
mest á styttu Pallas Aþenu og þar voru hund-
arnir Tricksy og Emperor. Emperor sat á aft-
urfótunum og horfði út um gluggann, eti
Tricksy sat álengdar og hermdi mjög skringi-
lega eftir fjelaga sínum. Peir Ijetu báðir mjög
vel að konu minni og mjer, en utn leið og
6*